Van Rifugio Citta di Busto (2338 m) via Alpe Bettelmatt (2098 m) door het Val di Morasco langs het Lago di Morasco naar Alpe Nefelgiù (2049 m), daarna over de Passo di Nefelgiù (2583 m) naar Rifugio Margaroli (2196 m).
Om 0:800 uur staan we klaar om aan de afdaling te beginnen naar Alpe Bettelmatt. Wij nemen het zelfde paadje dat wij gisterennamiddag omhoog zijn gelopen omdat het andere iets zuidelijker gelegen pad erg steil is en nog gedeeltelijk vol sneeuw ligt.
Waar mogelijk lopen wij om de sneeuwveldjes heen
Jan heeft de Turbo aangezet en is 10 minuten eerder beneden dan de rest en al druk bezig met telefoneren.
Op Alpe Bettelmatt steekt een Alpenmarmot (in het Italiaans Marmotta Alpina en in het Duits Murmeltier) de kop uit zijn holletje om te kijken of de kust veilig is.
Met uitzondering van talrijke Alpenmarmotten zien we verder geen levende wezens op Alpe Bettelmatt.
Bij een bergbeekje nemen wij even de tijd om rustig om ons heen te kijken.
Wij moeten vanaf Alpe Bettellmatt (2098 meter) afdalen naar het Lago die Morasco (1826 meter) dat we in de verte zien liggen.
Bij deze opname met telelens lijkt het Lago di Morasco maar een steenworp afstand verwijderd maar in werkelijkheid is het nog een behoorlijke lange afdaling.
Bij het oversteken van deze waterval probeert Jan droge voeten te houden.
De hier en daar steile maar niet echt moeilijke afdaling naar het Lago di Morasco.
Steeds weer trekken prachtige bloemen langs ons paadje onze aandacht.
Wij moeten een gedeeltelijk met aarde bedekt sneeuwveld oversteken.
Aangekomen op deze plek besluiten wij om hier ons lunchpakket aan te spreken en ondertussen van het uitzicht te genieten.
Karien en Anny hebben Annelies opgedragen om iedere dag de hygiënische toestand van Jan en Hub grondig te controleren. Annelies neemt haar taak zeer serieus en laat zelfs de verste uithoeken niet ongecontroleerd. Hier krijgt Jan een behandeling tegen hoofdluizen terwijl Hub onder dwang een behandeling tegen schaamluizen moest ondergaan. (Omdat ook personen onder de18 jaar dit blog bekijken kan deze foto hier niet geplaatst worden))
Nu is het Lago di Morasco werkelijk nog maar een steenworp van ons vandaan.
Over de brug lopen wij naar de westelijke oever van het Lago di Morasco om vandaar te klimmen naar Alpe Nefelgiu (2048 meter)
Dit sneeuwveld ligt, doordat er water onderdoor stroomt, helemaal hol en Annelies is blij dat wij daar niet overheen hoeven.
Bij een informatie bord in het Italiaans maakt Jan, als een volleerde schoolmeester met aanwijsstok, aan Annelies duidelijk dat ook het Lago di Morasco een stuwmeer is en het water wordt gebruikt voor de opwekking van energie. Na het verhaal van gisteren over die wolf heeft Annelies grote twijfels of dit wel waar is....
De oevers van het Lago di Morasco staan vol met bloemen waarbij de kleur geel overheerst.
Jorge heeft er duidelijk zin in en gaat als een berggeit naar boven met Annelies in zijn kielzog.
nog met het blote oog herkennen. (op de foto niet meer zichtbaar)
We rusten even uit voor dat we aan een nieuwe aanval beginnen.
Jan is, zoals meestal, als eerste boven en het panorama is overweldigend.
Ondanks dat we steeds dalen komt het Lago di Vannino schijnbaar nauwelijks dichterbij.
Als wij op dit plekje aankomen kunnen wij, ondanks dat we eigenlijk geen tijd hebben, de verleiding niet weerstaan en vlijen ons in het gras en doen maar een ding: genieten......
Hier besluiten wij om een stukje alternatieve route naar beneden te nemen omdat de originele route over een beek gaat waar nog sneeuw op ligt. Op dat alternatieve stukje route moeten wij in het begin ook onze handen gebruiken om heelhuids naar beneden te komen. Met vereende krachten overwinnen wij dat moeilijke stukje. De wens van Annelies dat ze letterlijk op handen gedragen zal worden ging hier voor enkele seconden in vervulling.
Hier bereiken we weer het eigenlijke wandelpad naar Refugio Margaroli.
Wij kunnen Rifugio Margaroli nu duidelijk zien liggen.
Vergeleken met wat we achter de rug hebben is het nu nog maar een fluitje van een cent.
De foto met telelens maakt duidelijk dat Rifugio Margaroli meer lijkt op een fabriekshal dan op een gezellige berghut.
Hub struikelt tijdens de afdaling, nu hij toch ligt maakt hij nog maar snel een foto.
De gedachten aan een koel glas bier geven iedereen vleugels.
Met vleugels is het oversteken van zo'n beek al helemaal geen probleem.
Vlak voor de eindstreep en het koele glas bier moet er ook nog geposeerd worden voor die lastige fotograaf.
Als Annelies Rifugio Margaroli bereikt zitten Jan en Jorge al op het terras te wachten op het bier.
Bier bij aankomst is inmiddels traditie, wij proosten op alweer een machtig mooie wandeldag.
Bij het avondeten doen we het proosten nog eens dunnetjes over maar nu met de ook al traditionele Vino Rosso. Tijdens het eten merken wij dat er bij andere gasten plotseling opwinding ontstaat en ze allemaal snel naar buiten gaan. Annelies kan haar vrouwelijke nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaat kijken wat er aan de hand is. Ze komt terug met de melding dat er een vos is gesignaleerd. Nu hebben de mannen hun nieuwsgierigheid ook niet meer onder controle en rennen halsoverkop naar buiten.
De Vos blijkt een vaste bezoeker van Rifugio Margaroli.
Iedere avond zetten de mensen van Rifugio Margaroli een bak met eten buiten en de vos was geen sluwe vos als hij daar niet gebruik van zou maken.
Omdat het na 21:00 uur best fris is buiten, zijn de andere gasten alweer naar binnen gegaan. Maar wij kunnen van het schouwspel geen genoeg krijgen.
Dat was weer lekker.......
Met volle buik verdwijnt Reintje in de avondschemering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten