53 Rifugio Malinvern - Terme di Valdeiri

Maandag, 17 juli 2017

Van Rifugio Malinvern (1839 m) via het Lago Malinvern, Colletto di Valscura (2520 m),  Lago di Valscura (2274 m) en Rifugio Valasco (1763 m) naar Terme di Valdeiri (1368 m).

Om 7:15 zit ik aan het ontbijt en er komt enige weemoed op omdat ik vandaag begin aan de laatste etappe. Echtgenote Anny heeft aan het Lago Maggiore inmiddels bezoek van onze dochter, schoonzoon en kleinkind en het is daarom tijd om terug te keren naar huis. Vanaf Terme di Valdieri, waar een veel bezocht thermaalbad is met warmwater uit zwavelbronnen, loopt er vanavond een bus naar Cuneo en vandaar gaat het morgen met de trein naar Verbania-Palanza.

Maar eerst moet ik nog "even" te voet naar Terme di Valdieri. Ook dit is weer een prachtige en interessante etappe, voorbij aan het Lago Malinvern kom ik met de nodige inspanning op de Collette di Valscura (2520 m) en daarmee in het Parco Naturale Alpi Marittime. Ook tijdens deze etappe kom ik langs allerlei relicten uit de eerste en tweede wereldoorlog. Het lijkt nu bijna onwerkelijk en toch hebben zich hier gruwelijke taferelen afgespeeld. Tijdens de afdaling kom ik langs het inmiddels foeilelijk gerestaureerde jachtkasteel van koning Vittorio Emanuele II dat nu de functie van rifugio heeft gekregen. Om 17:30 kom ik, na een eindeloos lijkende afdaling, aan in het mondaine Terme di Valdieri en rust uit op een bankje bij het thermaalbad. Het zijn voornamelijk senioren die ik in badjas rond de heetwaterbronnen zie flaneren. Ik heb geen tijd meer voor een ontspannend bad want om even na 18:00 uur gaat de bus naar Cuneo. Bij leven en welzijn zal ik hier in Terme di Valdieri de GTA ooit weer oppakken en mijn weg richting de Middellandse Zee vervolgen. In het oude centrum van Cuneo eet ik samen met het sympathieke Zwitserse echtpaar Toni en Ursula, die ook morgen per trein terug gaan naar hun woonplaats Winterthur. In Villanova hebben wij elkaar leren kennen en sindsdien hebben wij 's morgens en 's avonds regelmatig samen gegeten en GTA-ervaringen gedeeld. Om 22:00 uur is er een gigantische lichtshow in Cuneo met oorverdovende veel te harde muziek. Groter kan het contrast met de stilte in de bergen niet zijn. 

Mijn timing om op 29 juni 2017 in Susa te starten was, wat het weer betreft, bijna perfect. Slechts een namiddag met wat hagel, regen en onweer, daar valt mee te leven. Voor de rest was het goed tot zeer goed wandelweer, soms wat aan de warme kant maar dat valt onder de noemer zeuren. Nog nooit zag ik zoveel verschillende alpenbloemen en vlinders. Het was op veel plaatsen sprookjesachtig mooi. Ik kwam door archaïsche bergdorpen waar soms nog een paar, door het harde bergleven getekende, altijd vriendelijke en gastvrije oude mensen proberen te overleven. Het avondeten was voor mij, op een uitzondering na, steeds een heerlijk eetfeest. Wonder boven wonder hielden mijn knieën de ongeveer 32000 hoogtemeters omhoog en omlaag met wat gekraak stand. Het waren 19 onvergetelijke, heerlijke wandeldagen boordevol met nieuwe ervaringen, ontdekkingen, emoties, bij tijd en wijle wat afzien, maar vooral intens genieten van een onvoorstelbaar mooie natuur. Onderweg en vooral 's avonds waren er zeer interessante, kleurrijke en vaak zeer natuurverbonden gesprekspartners, mensen om in te lijsten. Al deze ervaringen wil je natuurlijk dolgraag met iemand delen. Op het station van Verbania-Palanza word ik afgehaald door mijn dochter, schoonzoon en kleinkind die op bezoek zijn. Dat stel ik zeer op prijs! Of ze echt blij met me zijn is echter zeer de vraag want mijn baard is te lang en ik zie er wild uit. De drie vragen die het bezoek heeft kan ik snel beantwoorden. Vraag 1, hoeveel KM heb ik per dag gelopen? Dat was ergens tussen de 10 en 23 KM per dag. (Ik zie aan de blikken dat ik hier niet erg veel indruk mee maak.) Vraag 2, wat kost een overnachting? Tussen de 45 en 90 Euro. (Best wel duur is het commentaar) Vraag 3, kun je overal pinnen? Ja, op iedere bergtop staat een pinautomaat......

Meer vragen zijn er niet want voor de echte interessante dingen in het leven kijkt men tegenwoordig zowat de hele dag op telefoon of tablet. Op o.a. Whatsapp en Facebook speelt het moderne leven zich af, dat was ik even vergeten tijdens mijn verblijf in die ouderwetse Italiaanse Alpen. Daar in die afgelegen bergdorpen zonder telefoon en internet praten mensen nog echt met elkaar en ze kijken niet op Buienrader maar naar de lucht als ze willen weten of en hoe het weer gaat veranderen. Amper terug zou ik het liefste morgen weer vertrekken naar deze facinerende bergwereld en zijn bewonderenswaardige bewoners.