TERUGBLIK

HUB.

29-07-2013
Terugblik GTA-Etappes-2013

Samen met mijn wandelkompanen Annelies, Jorge en Jan beleefde ik 6 mooie wandeldagen, in een omgeving die ik gedeeltelijk al een beetje kende. Persoonlijk wist ik redelijk goed wat ons op de eerste etappes van de Grande Traversata delle Alpi (GTA) te wachten stond. Daardoor was voor mij het "verrassingseffect" waarschijnlijk iets minder groot dan voor de andere deelnemers. Voor ons vertrek had ik mijn medewandelaars weliswaar maanden lang via de e-mail bestookt met informatie over de GTA maar je weet maar nooit of deze mails goed gelezen worden of zelfs rechtstreeks in de map SPAM terecht komen.

Een ding is zeker: Je ziet alleen wat je weet!

Er lag nog enorm veel sneeuw op onze route waardoor de omstandigheden op veel plaatsen "winters" waren maar gelukkig wel bij heerlijk zomerweer. Met het weer hebben wij enorme mazzel gehad. Dit schrijf ik toe aan het feit dat Karien 1 dag voor ons vertrek in de kerk van Trarego een kaars had opgestoken voor haar Jan. De andere drie hebben, door steeds te proberen om in de buurt van Jan te blijven (en dat is nog niet zo gemakkelijk), handig meegeprofiteerd van het geweldig mooie weer dat Jan dankzij de kaars steeds rondom zich had. Iedereen heeft op zijn manier bijgedragen aan het welslagen van deze "GTA-expeditie".
Als iemand deze dagen respect heeft afgedwongen dan is het wel Annelies, die binnen het mannen bolwerk meer dan volledig mee over kon en met haar enthousiasme zelfs anderen hielp als die het even moeilijk hadden. Annelies heeft op bewonderenswaardige wijze met enorme wilskracht extreem steile sneeuwvelden overgestoken, langs diepe afgronden gelopen en over wild stromende bergbeken gesprongen, alles was voor haar een “kippetje”. Nou ja,… bijna alles… want toen er plotseling een beest met angstaanjagende grote horens op het bergpaadje stond was het volgens Annelies geen kippetje. En Annelies, ook dat klopt, het was geen kippetje maar een bokje……

Blij en ook een beetje opgelucht was ik toen na zes dagen bergwandelen iedereen gezond en wel in ons einddoel Varzo was aangekomen en ik bij het plaatsnaambord een foto kon maken van mijn drie enthousiaste teamgenoten. Annelies, Jorge en Jan bedankt voor jullie voortreffelijke teamgeest. Voor jullie kwam in Varzo een einde aan deze GTA-wandeling. Mij was het gegund om vanaf Varzo in een week tijd terug te mogen lopen naar het "basiskamp" aan het Lago Maggiore. Mijn route ging gedeeltelijk over het alternatieve GTA traject door het ValGrande dat in Cannobio aan het Lago Maggiore eindigt of begint. Het werd hier en daar een vermoeiend maar tegelijkertijd ook een enerverend en onvergetelijk wandelavontuur.
Mijn conclusie na bijna twee weken bergwandelen:

Alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn past in een rugzak.

Hub.

De enthousiaste teamgenoten van Hub.

Terugblik GTA-Etappe-2014

Doordat wij ons huis verkocht hadden en dringend moesten verhuizen kon ik op het laatste moment helaas niet deelnemen aan de geplande 8 GTA-etappes naar Rimella. 

Naas de oude GTA-rotten Annelies, Jorge en Jan, maakt Karien voor het eerst "live" kennis met de GTA. Ze heeft thuis een heel trainingsprogramma afgewerkt zodat ze op 6 juli 2014 in het Zwitserse Zwischbergen topfit aan de start staat. En het gaat haar verder behoorlijk goed af, waarvoor alle respect. 
Eind augustus 2014 probeerde ik de etappes tot Rimella alsnog solo te lopen. Ik begon, in tegenstelling tot mijn wandelvrienden, niet in het Zwitserse Zwischbergen maar in Varzo waar we in 2013 ook gestopt waren. De originele GTA-etappe van Varzo naar Rifugio San Bernardo is beschreven in het boek GTA Teil 1 Der Norden van Werner Bätzing. De etappe van Varzo naar Rifugio San Bernardo is op papier al behoorlijk pittig maar in de praktijk bleek het nog erger. De etappe was over grote gedeeltes volledig dichtgegroeid zodat het een zware expeditie werd om Rifugio San Bernardo te bereiken. Met knieproblemen moest ik de volgende dag opgeven zodat in 2014 mijn GTA-avontuur eindigde met maar 1 etappe.

Hub.

Terugblik GTA-Etappes-2015

Karien is na haar GTA-ervaring in 2014 definitief geïnfecteerd met het "GTA-virus" en is dit jaar weer van de partij zodat wij met z'n vijven, Jan, Karien, Jorge, Annelies en ik, op 5 juli 2015 in Rimella konden starten voor de 7 geplande etappes naar Oropa.

Gelukkig waren de weersomstandigheden tijdens alle etappes voortreffelijk zodat het langzame tempo van de groep niet tot echte problemen leidde.

In Rifugio Pastore hadden wij een vooraf geplande rustdag zodat iedereen weer een beetje kon recupereren.

Tijdens de Etappe van Sant' Antonio di Val Vogna naar Rifugio Rivetti werd Annelies ernstig ziek en kan geen eten meer binnenhouden. Het werd een lijdensweg en ze ging letterlijk en figuurlijk door diepe dalen. Met het laatste restje energie dat ze nog over had bereikt ze Rifugio Rivetti. Gelukkig is Annelies de volgende dag weer redelijk fit.

De laatste Etappe van Santuario San Giovanni naar Santuario di Oropa scheiden zich onze wegen. De vier anderen lopen een kortere alternatieve route naar Oropa terwijl ik de GTA trouw blijf.

Bij mijn aankomst in Santuario di Oropa zitten de wandelvrienden al geruime tijd aan het bier.

De volgende dag halen Jorge en ik met openbaar vervoer de auto van Jorge op die in Rimella staat. Ik blijf in Rimella achter en loop solo vanaf Rimella nog de 7 Etappes, in noordelijke richting naar Rifugio San Bernardo, die ik het vorig jaar o.a. door knieproblemen gemist heb.

Al met al waren het weer heerlijke wandeldagen op de GTA en mijn knieën hebben het gelukkig ook overleefd.

Hub.


Terugblik GTA-Etappes-2016

Mijn GTA-wandelvrienden laten mij dit jaar om allerlei verschillende redenen in de steek.

Na de zeer positieve ervaring van het vorig jaar om alleen te lopen besluit ik om op 26 juli 2016 vanaf Santuario di Oropa de GTA solo te vervolgen.

Na 10 etappes krijg ik op 5 augustus 2016 op de etappe van Ceresole Reale naar Pialpetta problemen met mijn rechter knie. Met deze pijnlijke en gezwollen knie durf ik de lange etappe van Pialpetta naar Balme niet aan en besluit om in Pialpetta een rustdag te nemen. De volgende dag bereik ik met veel pijn Balme en besluit daar te stoppen. De zeer vriendelijke en behulpzame eigenaar van Albergo Camussot brengt mij met de auto (een rit van bijna 2 uur) naar het station in Torino. 

Ondank het probleem met mij knie kan ik weer terugkijken op 12 onvergetelijk mooie GTA-etappes.

Hub.

Terugblik GTA-Etappes-2017

Deel 1

In 2016 was ik gestopt in Balme. Omdat ik ook graag de zowat naast de GTA gelegen Rocciamelone (3538 m) wil beklimmen en daar nu nog te veel sneeuw ligt, besluit ik om op 29-06-2017 niet in Balme maar in Susa de GTA te vervolgen en de etappes tussen Balme en Susa op een later tijdstip te lopen. Vanaf Susa volg ik de originele GTA door het Susa-dal zoals beschreven in het boek "GTA Teil 2 der Süden" door Werner Bätzing. Het was prachtig wandelweer en nooit eerder zag ik zoveel verschillende alpenbloemen en vlinders. Ik moet ook na het filmen van wel 100 vlinders moeite doen om bij het zien van een volgende vlinder de videocamera in de tas te laten. Ook dit jaar ontmoette ik weer heel bijzondere mensen en vanaf Rifugio Barbara Lowrie heb ik 's avonds gezelschap van het sympathieke Zwitsers echtpaar Toni en Ursula. Ze hebben mijn gegevens en telefoonnummer omdat ze zich een beetje zorgen over mij maken omdat ik alleen loop. Op 17 juli 2017 in Terme di Valdieri signaleren mijn knieën mij overduidelijk dat het na 19 etappes welletjes is geweest. Samen met Toni en Ursula, die hier ook stoppen, gaan wij met de bus van Terme di valdieri naar Cuneo waar we 's avonds in het centrum van Cuneo nog samen gezellig eten en genieten van een indrukwekkende lichtshow.

Deel 2

Op 28 augustus 2018 kom ik 's avonds na een Roomse reis met het openbaarvervoer vanaf Verbania aan in Balme. De volgende dag begin ik aan de 5 etappes tot Susa. Vanaf Rifugio Vulpot verlaat ik de GTA naar Rifugio Ca d' Asti om vandaar de volgende dag de Rocciamelone te beklimmen. Op vrijdagmorgen 1 september 2017 begin ik 0m 5:00 uur bij helder weer aan de beklimming. Ik zie de zon opkomen en om even na 7 uur sta ik moederziel alleen op de top van de Rocciamelone en geniet van een weergaloos uitzicht op o.a. de 3841 meter hoge Moviso. Mijn gedachten dwalen af naar zaterdag 8 juli 2017 toen ik onder de Monvisio overnachte in Rifugio Quintino Sella (2640 m). Ik eet op mijn gemak een boterham en geniet van alle indrukken. Tegen 9 uur wordt de bewolking steeds dichter en besluit ik te beginnen aan de lange afdaling naar Posto Tappa il Trucco (1706 m) en ben ik weer op de GTA. De volgende morgen, zaterdag 2 september 2018, daal ik af naar het station van Susa. Hier neem ik zeer voldaan de trein naar Verbania-Palanza waar Anny en taxibedrijf BEMO mij op het station afhalen.

Met 24 GTA-etappes was het jaar 2017 om in wijntermen te spreken voor mij een bijzonder goed "GTA-jaar" zodat in 2018 de Middellandse Zee en Ventimiglia misschien in zicht komen.

Hub.

Terugblik GTA-Etappes-2018

Op 15-06-2018 vervolgde ik de GTA vanaf Terme di Valdieri. Omdat ook de meeste hutten ook pas op 15 juni open gaan was ik in de meeste Rifugio's de enigste gast.

Het was heerlijk rustig op de GTA en ik heb nooit eerder zoveel wilde dieren gezien. Zoals grote groepen gemzen en steenbokken waar ik verrassend dicht bij kon komen voordat de beesten enige reactie vertoonden. Er lag op meeste etappes nog beduidend meer sneeuw dan ik had verwacht. Een aantal zeer steile sneeuwvelden waren alleen met stijgijzers op een veilige manier te overwinnen. Door nevel en laag hangende bewolking zag ik pas op de etappe van Colla Melosa naar passo Gouta (etappe 69 van de in totaal 71 etappes) voor het eerst duidelijk de Middellandse Zee. Een kort moment van euforie, maar al snel kwam de bewustwording dat er helaas ook aan de GTA een einde komt. Toen ik 2 dagen later Ventimiglia binnen liep was de teleurstelling nog groter. Luidruchtig verkeerslawaai en wachten voor stoplichten voordat je mag oversteken....weg met alle rust en vrijheid. Het meest gefascineerd op de GTA heeft mij naast het meestal prachtige landschap vooral de stilte. Niets is mooier dan luisteren naar de stilte en je alleen nog je eigen adem hoort. Laat het vooral stil blijven op de GTA. Al genoeg grote alpengebieden zijn, door o.a. skiliften en mountainbike routes, voorgoed opgeofferd aan de luidruchtige toeristenindustrie. Met een duik in de Middellandse Zee sluit ik voor mij het hoofdstuk Grande Traversata delle Alpi af. Het was een onvergetelijk mooi wandelavontuur.

Hub.

ANNELIES
17 juli 2013

Terugkijkend: in een woord "geweldig"! Alles! De soms zware inspanning, de stilte, de overweldigende natuur, de spanning, het primitieve (wat heb je weinig nodig) en de rust. Om daar te kunnen en mogen lopen is zo mooi!

Zeker, het was soms pittig!

Als je me op de laatste dag gevraagd zou hebben of er nog een vervolg gaat komen (dit waren immers kennismakings wandeldagen) dan zou ik waarschijnlijk even getwijfeld hebben om ja te zeggen! Al heel snel was dit gevoel verdwenen en kan ik volmondig ja zeggen.

De eerste dag werd ik al meteen op de proef gesteld. Na het vele gereis (brand bij Jan en Karien) en de daaropvolgende korte nacht (5.00 uur op staan) werden het zware laatste uurtjes in de bergen. Doordat er heel lang niemand dit stuk gelopen had was de lange afdaling wild begroeid en bijna niet door te komen. Ook was even niet duidelijk waar we uit gingen komen. Dit heeft ons veel tijd en energie en gekost. Survival was er niets bij! Onze overnachtingshut kwam maar niet in zicht en toen dit wel gebeurde was deze eindeloos ver weg! Begon het ook nog flink te regenen, had ik te weinig gegeten en door moeheid leek het of ik elk moment door mijn benen zakte. Eindelijk kwamen we om 21.00 uur aan bij onze hut. We werden niet meer verwacht maar gelukkig werd er toch nog een maaltijd voor ons klaargemaakt en dat ging er in als koek. Wijntje erbij en nog wat na praten over deze bijzondere dag. Lekker douche was er niet bij, die was er niet! Met alleen ijskoud water heb ik me wat opgefrist, tanden gepoetst en vlug naar het warme bedje en heerlijk geslapen. Onze hut hoefde we gelukkig niet te delen met "vreemden" en sliepen met ons vieren in een kamer met alleen maar stapelbedden.

Elke morgen vertrokken we om 8.00 uur na het ontbijt. De tijd die vermeld stond voor de dagroute haalde wij bij lange na niet. Deels door de grote hoeveelheid sneeuw die er nog lag, onze pauzes om even op adem te komen en door onze fotograaf Hub die bijna elk panorama, bloemetje, beestje enz. vast wilde leggen! Het is ons 1 dag gelukt om laat in de middag aan te komen bij onze slaaphut. Even wat ruimte om te ontspannen en een wasje te doen. De overige dagen waren allemaal na 18.00 u of nog later. Dus lange wandeldagen. Elke keer bij aankomst plofte we neer en lieten ons de verdiende grote pullen bier heerlijk smaken en toasten we op weer een geslaagde en behaalde dag.

Dag 5 had emotioneel gezien voor mij veel "hoogtepunten"! Na een paar niet ongevaarlijke steile oversteken door de sneeuw was ik apetrots en blij dit gehad te hebben. Helaas was dat maar voor even! Op grote hoogt liepen we op een smalle bergstrook waar plotseling een twintigtal berggeiten stonden. De strook was zo smal dat we er niet voorbij konden lopen. Jan kreeg de geiten zover dat ze hoger op langs ons heen liepen. Alleen de bok bleef staan en ging dus ook bokken. Een stoot en iemand zou omlaag vallen. Met de stok heeft Jan ons uit deze netelige positie gered. Of dit alles nog niet genoeg was kwamen we bij een bocht waar je alleen verder kon door aan een ketting te gaan hangen en stapje voor stapje verder te gaan over een strookje van nog geen 15 cm breed van afgebrokkeld zand. En dan die diepte….! Dit durfde ik niet, maar het moest! Jan heeft mij er doorheen gepraat. Al gauw kwam toen bij mij de ontlading en heleboel tranen! Klaar!

Het waren schitterende dagen met ons vieren en ik had het zeker niet willen missen! Als klein groepje een hecht team, met humor, geklets of ieder met zijn eigen gedachte.

Gelukkig ben ik gespaard gebleven van ongemakken aan voeten en benen. Eenmaal thuis zat ik nog helemaal in de "flow" en viel het niet mee om het los te laten!

Besmet met het GTA-virus? Ik geloof het wel!

Annelies

De opdringerige geiten en de levensgevaarlijke bok van Annelies.

ANNELIES

31 juli 2014

Terugkijkend op deze tweede wandelhuttentocht kan ik alleen maar zeggen, “ alweer prachtig”! Je stapt er in met de ervaring en belevenissen van vorig jaar. Echter het was totaal anders, niets was hetzelfde! Uiteraard een andere route, weinig tot geen sneeuw (zelfde tijdstip als vorig jaar) wat het lopen heel anders maakte. 

De hutten met hun uitbaters leken gastvrijer, smaakvoller eten en meer mensen ontmoet die ook de GTA wandelde.(ongeveer 500 per jaar). Het slapen in hutten heeft voor mij iets avontuurlijks. Het is steeds weer verrassend waar je terecht komt en met wie je de avond gaat doorbrengen. Je ontmoet mensen van verschillende nationaliteiten en het primitieve van het overnachten in een hut bevalt me voor even heel erg goed! En ja, er zijn zeker ook momenten dat er maar geen einde aan lijkt te komen en er door je hoofd spookt “wat doe ik hier eigenlijk”! Maar dat is maar van heel korte duur! Heb de etappes niet als heel zwaar ervaren, alhoewel er twee hele flinkers bij zaten! 

Karien is voor het eerst mee gegaan en heeft het super gedaan. We hebben met z’n allen ontzettend mooie dagen gehad waar we nog lang aan terug zullen denken.

De relaxte dagen erna aan het Lago Maggiore hebben het totaal-plaatje compleet gemaakt van een heerlijke vakantie.

Annelies 

P.S. nog 51 dagen te gaan!!

Flaneren langs het Lago Maggiore met Annelies.

ANNELIES

28 juli 2015

Heel apart om te ervaren dat elk GTA- blok zoals wij deze lopen, anders voelt. Me afvragend waar dit door komt zijn er vast veel reden te bedenken. Uiteraard de andere omgeving, moeilijkheidsgraad van de etappes, je conditie, het weer, de rifugio’s en de mensen die je ontmoet.

Dit etappe blok was weer intensief. Gevoelsmatig zwaarder als voorheen. Het warme weer en de veelal eenzijdige etappes maakte het voor mij zeker pittiger! Het was of alleen maar klimmen of dalen. Bij enkele etappes miste ik een beetje de variatie, is ook beter voor je spiergebruik. Gelukkig zaten er ook veel “sjravel” stukken bij en dat is meer mijn ding!

We hebben deze keer ook opvallend veel mensen gepasseerd en het was drukker in de rifugio’s tijdens de overnachtingen. Ook hebben we tijdens het lopen meer dan ooit de gelegenheid gehad om onderweg in een dorpje wat te drinken en/of eten. Fijn, maar toch……..!

Al met al, weer prachtige etappes met bovenal veel wandelplezier. Afzien hoort er gewoon bij!!!

Annelies 

_________________________________________________________________

JAN
20 juli 2013

Terugblik GTA wandeling

We hebben met zijn vieren een stuk van de GTA gelopen.  In zes dagen zijn we een kleine 100 km door de bergen gestruind.   Op ons gemak, de tijd nemende voor de nodige rust en voor het nemen van foto's, hebben we genoten van het prachtige  landschap en de mooie vergezichten ons realiserende dat we hier nooit meer zouden terugkeren. 

Het Parco Naturale dell' Alpe Veglia  zou volgens enkele van ons het aards Paradijs kunnen zijn. In het park gaven eeuwen oude bomen, prachtig bloeiende bloemen en kolkende stroompjes een  sprookjesachtige decor dat ons aan het Paradijs deed denken.

Boven 2000 mtr lag nog heel  veel sneeuw. Veel meer dan normaal om deze tijd van het jaar.  Het maakte de tocht een enerverende ervaring en tegelijkertijd ook veel spannender.Vaak hoorden wij het water onder de sneeuw stromen. Zou de brug  van sneeuw ons gewicht kunnen dragen. Het was  bij iedere oversteek weer spannend.

 De hoogte verschillen maakte dat de tocht het uiterste vroeg van onze conditie.  Bijna 1000 mtr klimmen in enkele kilometers is niet mijn dagelijkse bezigheid. Ik was van te voren ook enigszins bezorgd of ik deze uitdaging op mijn leeftijd nog wel aan kon. Op de Passo delle Possette keken we uit op het plaatsje Varso, het einddoel van onze tocht, 1700 meter onder ons. Na 6 uur afdalen  stonden we uiteindelijk voor ons appartement. Ik weet nog altijd niet wat gemakkelijker is klimmen of dalen.

Ik moet zeggen dat Annelies zich kranig heeft geweerd tussen haar 3 mannelijke wandelgenoten.  Haar standaard antwoord was "kippetje" als wij haar weer eens complementeerde.

Het succes van zo'n tocht wordt bepaald door een aantal factoren.

Het weer was perfect alleen op maandag hebben we enkele uren regen gehad en voor de rest prachtig stralend zomer weer.

De organisatie was in handen van Hub en was  tot in de puntjes geregeld zoals we dat van Hub zijn gewend.

Ongemakken zoals blaren, verwondingen of andere vervelende ongelukjes zijn er niet geweest. Ondanks het feit dat we alle vier op nieuwe schoenen liepen, omdat de oude niet meer waterdicht waren.  

Als laatste maar zeker niet als minste wil ik de personen roemen met wie ik deze wandeling mocht lopen.  Niet eenmaal is er een onvertogen woord gevallen. Annelies gaf de doorslag bij een stokkende meerderheid en als iemand uit zicht verdween hebben we consequent op elkaar gewacht. Verder alles: Samen uit samen thuis. De eenheid in de groep groeide met de dag. Bedankt dat ik deze ervaring samen met jullie mocht delen.

Groetjes Jan

  

  Het Aards paradijs van Jan.

JAN
18 augustus 2014

Terugblik wandeling GTA 2014 van Zwischbergen naar Rimella.

Toen Hub zich enkele weken voor vertrek terugtrok wegens  de verkoop en ontruiming van zijn huis heb ik Karien gevraagd om in zijn plaats mee te gaan. Karien  had al aangegeven volgend jaar mee te gaan maar dat werd dus met een jaar vervroegd.

Nu Hub niet meeging kwam de organisatie, die Hub vorige keer op zich genomen had, bij ons vieren te liggen. Na rijp beraad hebben we de route  iets veranderd zodanig dat we de eerste dag niet 1800 hoogtemeters maar nog maar 900 hoogtemeters moesten bedwingen. Achteraf vonden we allemaal dat deze wijziging van de route een  juiste beslissing was geweest.

Het grote verschil met vorig jaar was ongetwijfeld de sneeuw.Toen lag er veel meer sneeuw dan dit jaar mede ook omdat we gemiddeld iets minder hoog wandelden.

Een ander verschil was dat er vorig jaar geen dorpjes op de route lagen terwijl we daar nu bijna iedere dag doorheen liepen dan wel overnachten wat de wandeling toch een heel ander karakter gaf.

Verder kwamen we meer in contact met de beheerders en gasten van de diverse Refugio's. Dit maakte dat de avonden vaak heel gezellig interessant en amusant waren.Vorig jaar was het ook gezellig maar meer onder ons.

De  uitdagingen waren evenals vorig jaar weer talrijk, gevaarlijke afgronden, weg gespoelde paadjes, meters hoge sneeuw/ijs massa's op de route, kou, natte sneeuw, flinke regenbuien, kliedernatte schoenen en kleding, snel stromende riviertjes die moesten worden overgestoken, de hitte van de zon en enkele zeer steile klimpartijen, water te kort, stinkende matrassen, geen schoon ondergoed meer, kachels die niet wilden branden of juist in brand vlogen etc. etc. Maar ondanks of misschien juist door al deze uitdagingen was het weer een onvergetelijke tocht. Prachtige vergezichten, wonderlijke natuur en mooie bergtaferelen waar we meermalen zwijgend  rond keken om alle schoonheid in ons op te nemen.

Karien die voor de eerste keer meeging heeft het geweldig gedaan. Ze is achteraf blij dat ze de uitdaging is aangegaan.

Een belangrijke succesvoorwaarde voor zo'n tocht is de relatie met je reisgenoten want je bent van elkaar afhankelijk. Samen met Karien, Annelies en Jorge verliep dat meer dan voortreffelijk. Een ingespeeld team dat elkaar door de jaren heen heeft leren accepteren en waarderen.  

Om zo met ons viertjes 9 dagen lang door de Italiaanse Alpen te trekken is een genot. Het is voor mij de ultieme manier om de sores van alle dag echt helemaal te vergeten.

Groet,  

Jan 

Het ingespeeld GTA-team 2014 van Jan.

______________________________________________________________________________

JORGE 

25 juli 2013

Terugblikkend op de 6 wandeldagen kan ik alleen maar beamen dat ik dit alles niet had willen missen. De schoonheid van de prachtige omgeving, de steeds verrassende uitdagingen van de etappes maar vooral de “rust” die het lopen mij geeft.

Veel inspanning maar tevens ook veel ontspanning. Voor mij het ultieme gevoel van ‘het hoofd leegmaken’.

Wat de inspanning betreft; wat moest ik verwachten? Heb het op mij af laten komen en ben uiterst verbaasd dat door de soms pittige tochten ik geen spierpijn of andere ongemakken heb gehad. Mijn voorbereiding was minimaal. Zou het kunnen dat de variatie van spiergebruik dit heeft voorkomen?

Op de zondag voordat wij vertrokken hadden wij nog een verzoek gekregen van Annie om een steen mee te nemen voor haar verzameling. Het hoefde (gelukkig) geen grote steen van een kilo of zo te zijn. Op de dag dat Annelies haar grenzen heeft verlegd met het oversteken van een sneeuwvlakte, de ontmoeting met de berggeiten en daarna ook nog de passage met de ketting op onze route (en dat alles binnen 30 minuten) heb ik twee stenen opgeraapt. Eentje voor Annie en eentje voor Annelies als aandenken aan haar prestatie. Het verhaal bij deze stenen heeft ervoor gezorgd dat beide stenen een ‘ereplaats’ hebben gekregen op de schaal in de desbetreffende huizen.

Al met al zijn de dagen soms zeer inspannend geweest maar achteraf bezien had ik niets ervan willen missen.

Komt er een vervolg? Aan mij zal het niet liggen.

De twee stenen van Jorge.

JORGE 

22 augustus 2014

Wat kon ik verwachten voor de komende etappes?

Al mijn ervaringen met de bergen heb ik vorig jaar opgedaan. Hub heeft ons tijdens de aanloop van de eerste etappes bestookt met waarschuwingen dat het weer in de bergen op ieder moment kan omslaan.

Wat hadden we vorig jaar? Goed en warm weer.

Wat een verschil met dit jaar!

Aan de ene kant van de berg zon en een heerlijk verkoelend briesje.

Aan de andere kant van de berg, regen, mist, koude wind en soms zelfs natte sneeuw.

Het veranderlijke ( of zelfs verraderlijke) weer waarvoor Hub ons vorig jaar voor heeft gewaarschuwd hebben we dit jaar wel ervaren.

We zullen dit weer meenemen in onze ervaringen en voor volgend jaar incalculeren dat Hub toch gelijk heeft gehad. Niets aan het toeval overlaten als je in de bergen gaat lopen.

Verder hebben we dit jaar veel andere GTA-wandelaars ontmoet. Hieronder Duitsers, Engelsen, en een aantal uit Zwitserland en enkele Nederlanders. Je treft deze wandelaars meestal ’s avonds omdat bijna iedereen hetzelfde GTA-boekje heeft en dus dezelfde Rufugio’s zal aandoen.

Doordat we allemaal besmet zijn met hetzelfde GTA-virus is er al een onderlinge band die tijdens een gesprek verder uitgediept wordt.

Naast de wandeling zelf -met de indrukwekkende vergezichten die ik met mijn reisgenoten heb mogen ervaren- waren de gesprekken met de andere wandelaars momenten die ik niet had willen missen.

Ik heb genoten ……op naar volgend jaar.

Jorge

Het veranderlijke (of zelfs verraderlijke) weer van Jorge.

_________________________________________________________________________________

KARIEN
20-08-2014

Terugblik GTA Zwischbergen - Rimella

Het is gelukt!
Ik had dit gehoopt en ook wel verwacht maar je weet maar nooit.
Ik vond het toch erg spannend. Het kostte me ook wat tijd om aan het idee te wennen dat ik echt mee ging. In 2 weken moest ik die switch maken.
De meeste zorgen maakte ik me over blessures die de kop op konden steken. En ook dat ik als groentje met de "ervaren bergwandelaars" mee ging lopen gaf me geen rustig gevoel.
En ze hebben ook geweten dat ik nog een groentje ben want ze hebben herhaaldelijk op mij moeten wachten. Ik ben goed opgevangen en van goede raad voorzien door iedereen en met name door Jan: rugzak optillen, drinken pakken, advies over het hoe en waar lopen. Hartstikke fijn want als ik moe begon te worden kon ik dit wel gebruiken.

De tocht heb ik als prachtig ervaren. Wonderlijke vergezichten, prachtige bergtaferelen en idyllische dorpje. Je kunt er van alles over bedenken maar je weet pas als je loopt wat het betekent. Het is niet te vergelijken met een dagje wandelen in de Ardennen.
De smalle paadjes, soms half weg, en de diepe afgronden zijn me het meest bijgebleven. Deze paadjes leken soms oneindig lang. En niet te vergeten het omhoog klimmen naast een waterval. Gelukkig heeft Jan mee geduwd. Daarna trilde ik wel van de spanning. Wat ik gelukkig niet wist was dat we nog een heel eind moesten lopen. We liepen op 500 meter boven een prachtig smaragd groen meer langs de flank van de berg. En dit terwijl het regende, het paadje plaatselijk erg smal was en sommige stenen erg glad waren.

Vaak waren het lange klimpartijen omhoog. Uiteindelijk, als je de top bereikt had, was ik moe maar voldaan. Maar dan begon alweer een afdaling. Doordat je na een klim in de afdaling andere spieren aansprak gaf dat toch nieuwe energie en voelde ik me weer fitter.

Als we aan het einde van de tocht bij een hut aankomen werden we hartelijk ontvangen. Onder het genot van, voor mij, een Radler namen we de tijd om even bij te komen Hierna voelde ik me weer fit. Helaas werd ik na de maaltijd enkele keren overmand door slaap en zocht ik vroeg in de avond mijn bed op voor een diepe lange nachtrust

Het verblijf in de berghutten was ook heel speciaal. Er werd goed voor je gezorgd en het was gezellig en heel huiselijk. De onbemande hut was een ervaring op zich. Even het verstand op nul en niet kijken hoe netjes en schoon het is. Ik heb me lekker gewassen in de rivier en de door ons bereidde maaltijd smaakte heerlijk. Dat er gasontploffingen plaats vonden was niet ingepland. Ik zag in mijn verbeelding de hut al afbranden en.... weg spullen.

Al met al kan ik terug kijken op een prachtige tocht met veel plezier
We hebben leuke vriendelijke mensen ontmoet en het samen gezellig gehad. 

Er was begrip en waardering voor elkaar.

Na veel inspanning is het goed rusten. Ik heb dan ook nog genoten van ons verblijf aan het Lago Maggiore.

Groetjes Karien

Het smaragd groene meer (Lago Alpe dei Cavalli) van Karien

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------