08-08-2016, Balme - Viggiona

Terug naar het "normale leven".

Na een heerlijke nachtrust zit ik om 7:30 in Balme in Albergo Camussot met een lichtelijk opgezwollen knie aan het ontbijt. Vooral de lange afdaling van gisteren heeft mijn rechter "probleemknie" geen goed gedaan. Daarom besluit om hier te stoppen. Het is mooi geweest en dat wil ik graag zo houden.

Op mijn landkaart zie ik dat het vanuit Balme over de weg ongeveer 20 KM zijn naar het station in Cresto. Ik vraag aan de vriendelijke jonge eigenaar van de Albergo Camussot of hij weet waar en wanneer er een bus gaat naar Cresto. Hij fronst zijn voorhoofd en zegt dat de bus vanuit Balme maar twee keer per dag gaat en dat ik minimaal twee keer moet overstappen. Volgens hem allemaal veel te omslachtig, hij zal me wel met de auto naar Cresto brengen. Dan vraagt hij waar ik vanuit Cresto naar toe wil.

Ik wil met de trein naar Torino en vandaar via Milano naar Verbania - Pallanza. Dat is volgens hem makkelijker gezegd dan gedaan. Er rijden momenteel geen treinen tussen Cresto en Lanzo omdat er op dit traject een jaar geleden een ongeluk gebeurd is en het spoor is nog steeds niet gerepareerd. Ik moet in Cresto de bus nemen naar Lanzo en vandaar de trein naar Torino nemen. Ik moet tussen Cresto en Lanzo wel een aantal keren overstappen en hij heeft geen enkel idee hoe laat ik dan op het station in Lanzo ben. Dat is volgens hem allemaal erg ingewikkeld en hij zal mij wel met de auto naar het station in Lanzo brengen. Om 8:30 komt zijn vrouw naar de Albergo en kan hij weg om mij naar Lanzo te brengen. Als ik even voor 8:30 met mijn rugzak bij de balie kom is de vrouw van de eigenaar al aanwezig en zijn ze samen druk in overleg. Als ze mij zien staan zegt de vrouw dat ze besloten hebben dat haar man mij met de Auto niet naar Lanzo brengt maar rechtstreeks naar het Station in Torino. Ik vraag voorzichtig hoe ver het wel niet is naar het station in Torino. Dat zijn volgens de man ongeveer 60 km, maar dat is geen probleem. Ik vraag om de rekening van mijn kamer en vraag ook naar de kosten voor het vervoer naar Torino. Het vervoer naar Torino is volgens

de man en de vrouw service. De man neemt mijn rugzak en legt deze in de kofferbak van zijn kleine Alfa Romeo. Om 8:30 verlaten wij Balme. Vooral in het begin, in het Val di Ala, schiet het niet echt op. De weg slingert parallel aan de rivier Stura di Ala door kleine, vaak zeer pittoreske, plaatsjes waar de weg vaak zo smal is dat wij moeten stoppen om tegemoet komend verkeer door te laten. Om 10:45 stopt mijn "taxi" voor het station van Torino. Als ik mijn beurs trek om toch iets te betalen voor deze bijzonder service wil de man hier absoluut niets van weten en begint hij hevig te protesteren. Als hij uitstapt om mijn rugzak uit de kofferbak te halen heb ik gelegenheid om ongemerkt toch wat geld op het dasbord te leggen. Service is prima maar van zoveel service gaat iemand failliet. Als ik uitstap overhandigt de man mij mijn rugzak en ik bedank hem nogmaals met "mille , mille grazie" voor deze bijzondere service. Hij wuift het allemaal weg en bedankt mij dat ik te gast was in Albergo Camussot en zwaait vrolijk naar mij als hij de auto start en weer begint aan de ruim twee uur durende terugweg naar Balme. Het is druk op het station van Torino en ik moet weer wennen aan zoveel mensen en al die herrie. Bijna twee weken lang heb ik genoten van heel veel rust. Vier dagen achterelkaar kwam ik onderweg helemaal niemand tegen en de mensen die ik op de resterende dagen tegenkwam kun je op twee handen tellen. De natuur was wederom overweldigend en ik had bijzonder veel geluk met het weer. Alleen op de eerste etappe van Oropa naar rifugio Coda werd ik getrakteerd op een fikse hagelbui en stortregen. Daarna heb ik mijn regenkleding niet meer uit mijn rugzak hoeven te halen.

Om 11:55 vertrekt de trein naar Milano waar ik moet overstappen op de trein naar Verbania-Pallanza. Vanaf het station Pallanza met de bus naar Intra en vandaar met de bus naar Cannero-Riviera waar ik om 17:20 uur aankom. De rugzak gaat weer op de rug en er rest nog een laatste klim van luttele 400 hoogtemeters naar Viggiona. Om 18:30 uur sluit ik mijn lieve Anny in mijn armen en begint weer het "normale leven". Het was voor mij een groot wandelfeest. Bij leven en welzijn zal ik het volgend jaar mijn weg vervolgen over de schitterende Grande Traversata delle Alpi.