10B Lago di Antrona - Rif. Alpe della Colma

Donderdag, 10 juli 2014

Van het Lago di Antrona (1073 m) via Antronapiana (958 m) en San Pietro (689 m) naar Rifugio Alpe della Colma (1570 m).

Na deze relaxte dag zijn we weer goed uitgerust en gaan we er weer voor. Schoenen zijn weer gedroogd en enkele kledingstukken hebben een sopje gehad. We vertrekken met prachtig weer en struinen nog even door de bewoonde wereld. Om onze GTA-route weer op te pakken moeten we eerst weer een heel stuk afdalen tot in het dorpje Antronapiana. We passeren uit steen gebouwde en prachtig beschilderde processiestaties en een kerkhof. Opvallend bij de mooi verzorgde graven is dat er allemaal kunststof bloemen staan. Het is heerlijk lopen. Ondertussen passeren we enkele kleine dorpjes. In de dorpjes is het erg leuk om door de vaak piepkleine straatjes te flaneren en de mensen daar bezig te zien bij hun dagelijkse werk. We hebben veel bekijks, veel toerisme komt hier dus niet! En dan….. het is lunchtijd…..en in San Pietro komt een pizzaria op ons pad! Dat kunnen we niet weerstaan. Wie weet wat we vanavond nog op ons bord krijgen. De uitbaatster maakt voor ons super lekkere pannini met hamomelet en een lekker bakje koffie voor een klein prijsje. Wat een verrassing! We verlaten het dorp san Pietro (689 m), dalen nog af tot 596 m en beginnen dan aan de steile klim richting Rifugio Alpe della Colma. Dit ligt op een hoogte van 1570 meter, zodat we nog enkele uren moeten klimmen. Vandaag geen haast en we rusten op tijd om de omgeving in ons op te nemen. Wat een prachtige route! En dan naderen we ons onderkomen. Het is dan ongeveer 17.00 uur. Mooie tijd. Aangekomen bij de hut worden we welkom geheten door de alleen maar Italiaans sprekende uitbater. We zijn niet de enige, een stelletje is al gesetteld. De uitbater zet meteen enkele flessen eigen gebrouwd bier op tafel en laat ons even bijkomen. Binnen is deze man al erg actief met pastadeeg maken dat bij de hete kachel moet rijzen. Later gaat hij hiervan met de hand noedels kneden die voor het avondeten bestemd zijn. Leuk om naar te kijken. Druk pratende man, gezellig rommeltje maar ook met iets eigenaardigs. Met gebaren gaf hij aan om niet met onze telefoons binnen bezig te zijn maar buiten. Wij dachten dat dit te maken had met beter bereik. De echte reden werd ons pas later op de avond duidelijk. Een Zwitser die ook nog graag een slaapplek had, (kon wel mee blijven eten maar moest buiten slapen in zijn tentje) sprak ook Italiaans. Wat was het probleem? Onze uitbater werd ziek van alle straling, van een beetje tot heel erg. Kon van de pijn dan de hele nacht niet slapen. Alle deuren en ramen waren met stralingswerend ijzergaas afgewerkt. Wij dachten dat dit was voor de insecten!!! Uiteindelijk waren we die nacht met 8 personen op bivak. Erg gezellig met zoveel nationaliteiten. Onze uitbater was een loyale man en had heerlijk gekookt met een lekker glaasje wijn . Ook de sterke drank ontbrak niet op de tafel. Wij hebben goed geslapen, onze uitbater helaas niet, is nog op onze slaapzaal geweest om iets duidelijk te maken wat wij niet begrepen. Conclusie: iemand had de telefoon op stand-by stand staan en daar had hij erg last van. Boosdoener: Annelies!!! De komende dagen was deze telefoon helemaal van slag! Deze dag maar zeker ook de avond hadden we niet willen missen.

Andere eigenaardigheid: de hond beet graag in blote benen!

Annelies.

Wij zijn niet de enige die met een stokken lopen.

Zo te zien is het washuis nog in gebruik.

Even over glad asfalt, dat loopt ook wel lekker.

 Even lunchen…. Pannini met ommelet. Stond niet op de menukaart maar met handen en voeten hebben we dit duidelijk kunnen maken aan de Italiaanse serveerster.

 En nu vanaf een hoogte van 596 meter steil omhoog naar Rifugio Alpe La Colma op 1570 meter hoogte. Op het bordje staat Alpe La Colma  2 h 05. We zouden er iets langer over doen. 4 h 15 om precies te zijn.

 De route is duidelijk aangegeven…tenminste de markeringen zijn te zien maar het pad moet je zelf zien te vinden.

Daar beneden ligt het Val d'Antrona van waaruit wij de beklimming zijn begonnen.

Een pauze (zelfs meerdere) zijn niet alleen nodig om te bekomen van de inspanningen maar ook om te genieten van de omgeving.

Hier doen we het voor! Wat een uitzicht  op het gedeeltelijk door wolken bedekte Mote Rosa massief.  En dan is dit alleen maar een foto. Stel je eens voor dat je dit zelf kon zien!

 Daar is Rifugio Alpe Colma waar we zullen overnachten. Kan dus niet ver meer zijn. (het duurde echter nog 20 minuten voordat we er daadwerkelijk waren)

Het dorpje San Pietro in het val d'Ossola met rechts de Pizzaria waar wij de paninni met ommelet hebben gegeten.

 De voorhoede heeft Rifugio Alpe Colma bereikt en wacht ongeduldig op het reeds bestelde bier.

Ook Karien is dapper bezig aan de laatste loodjes.

Iedereen is gearriveerd. Een flesje bier (zelf gebrouwen door de uitbater van deze Refugio) smaakte heerlijk.

  Daar komen wij vandaan....

 Aan de andere kant van de berg (we zitten ongeveer 10 meter onder de top) heb je uitzicht op het Lago Maggiore. Links onderaan is nog net het lago di mergozzo te zien.

Blik in het Val d'Ossola met de rivier de Toce die bij Gravallone Toce in het Lago maggiore loopt.

In het boekje GTA (Roter Wanderführer) staat bij Refugio Alpe Colma "sehr gute Küche".

Wisten wij veel dat de kok alles zelf maakte. Ook de pasta.

Alles wat we voorgeschoteld kregen smaakte overheerlijk.

 Onze tafelgenoten.

Links achter:Een stel uit Duitsland  en Oostenrijk, waarvan zij uit Wenen komt.

De man in het groene t-shirt komt uit Pijnakker. Hij loopt vaker zulke lange afstands wandelingen.Wij lopen de route van Noord naar Zuid. Hij van Zuid naar Noord. 

Bijna aan het einde van de maaltijd kregen we nog een tafelgenoot.

Hij is een Zwitser die de Italiaanse taal zeer goed beheerste. Hij fungeerde al spoedig als tolk om met de kok/uitbater te communiceren. Deze sprak alleen Italiaans.

Hij was vanmorgen (!!!!) vertrokken van Rifugio  Alpe il Laghetto. Ons vertrekpunt van afgelopen dinsdagmorgen (het is nu donderdagavond). Op het einde van zijn tocht moest ook hij de berg omhoog. Hij deed dat in anderhalf uur !!!! Typisch een geval van baas boven baas. Het andere stel heeft er ongeveer 3 uren over gedaan (met een lange pauze).