Vrijdag, 12 juli 2013
Van Rifugio Castiglioni op Alpe Devero (1634 m) langs Lago Nero en Alpe Buscagna over de pas Scatta d'Orogna (2461 m) en daarna over de Passo di Valtendra (2431 m) via Pian Sass Mor (2070 m) naar Rifugio Citta di Arona op Alpe Veglia (1760 m)
Even voor acht uur zijn Annelies, Jorge en Jan al klaar om aan een nieuwe wandeldag te beginnen,
Als ook Hub zijn boeltje heeft ingepakt kunnen wij vertrekken naar Rifugio Citta di Arona op Alpe Veglia.
Via dit idyllische weggetje verlaten wij Rifugio Castiglioni.
Aan de begroeiing kun je zien dat op Alpe Devero de sneeuw al langer weg is.
Het zijn gelukkige koeien die van al dit malse groen melk mogen maken.
Wij hebben de zon in de rug en zijn blij dat onze wandeling vandaag vlak en gemakkelijk begint.
Heerlijk helder ....water.
Alpe Devero is een van de grootste Almen in Piemonte.
Een man spreekt ons aan. Hij heeft net een nieuwe B&B geopend en heeft kamers in de aanbieding.
Wij hebben geen interesse want in Refugio Citta di Arona op Alpe Veglia is een bed voor ons gereserveerd.
De man vertelt dat hij ook in de winter open is en dan kun je hier volgens hem prachtig langlaufen en sneeuwschoenwandelen. Hub kan dit beamen hij kwam hier in december 2012 samen met Anny langs op sneeuwschoenen.
Gratis drinkwater zoveel als je maar wilt, daar kunnen ze op veel plaatsen op aarde alleen maar van dromen.
Een stukje verder komen wij bij deze wegwijzer en Annelies geeft aan dat wij naar Alpe Veglia moeten en dat is volgens het bordje 5 uur lopen.
De zelfde wegwijzer in december 2012 met een flink pak sneeuw.
Onze route loopt dwars door deze verzameling gebouwen.
Een man die gras aan het snijden is voor zijn konijnen spreekt ons aan en vraagt waar wij naar toe gaan. Naar Alpe Veglia. Normaal is dat volgens hem ongeveer 6 uur lopen. Maar boven de 2000 meter ligt nog veel sneeuw zodat we er zeker langer over zullen doen. Hij kijkt kritisch naar onze schoenen en zegt dan dat het ons wel zal lukken om Alpe Veglia te bereiken. En hij voegt er nog aan toe dat de sentiero naar Alpe Veglia bellissimo is. Hij heeft hier op Alpe Devero zijn paradijs gevonden. 15 jaar geleden is hij samen met zijn vrouw uit Milaan gekomen en heeft hier een oud huis verbouwd. Hier in de natuur hebben ze hun geluk gevonden.
Op veel oude huizen staan muurschilderingen die helaas ook vaak door de tand des tijds zijn aangetast.
Ons paadje wordt smaller en wij moeten weer beginnen met klimmen.
Il sentiero e belissimo.......de man van het konijnenvoer heeft niet overdreven.
Als we een stuk hoger geklommen zijn, kunnen we achter ons een een gedeelte van Alpe Devero zien liggen.
Maar waar zijn we vertrokken vraagt Annelies zich af?
Jan heeft niet voor niets nieuwe aanwijsstokken gekocht en wijst met zijn linkeraanwijsstok precies in de richting van Rifugio Castiglioni waar we vanmorgen zijn vertrokken
Helaas is het wat heiig. Rifugio Castiglioni is links op de foto te zien.
Het is de hoogste tijd om verder te gaan want er moet vandaag nog veel geklommen worden.
Dit rotsblok ligt al eeuwen precies in evenwicht. Annelies zal toch niet de pech hebben dat......
Wij zijn aangekomen op de prachte Alpe Buscagna (1967 meter).
Ook op Alpe Buscagna kunnen plantenliefhebbers hun hart ophalen.
Snelstromende beken voeren het smeltwater af.
Rond de 2000 meter hoogte hebben veel bomen moeite om te overleven en kun je aan de bomen de hoofd windrichting zien.
Wij moeten naar links, naar de pas Scatta d´Orogna, 2461. Dat is nog een hele klim. Voordat wij daaraan beginnen gaan wij aan de andere kant van de beek in de schaduw een boterham eten.
Op de achtergrond van links naar rechts: Pizzo delle Caldaie (2853 meter), Pizzo dei Fornaletti (2780 meter) en de Pizzo di Boccareccio (3027 meter).
Terwijl de anderen een boterham eten legt Hub, zoals een degelijke huisvrouw dat vroeger op de huishoudschool heeft geleerd, zijn noch vochtige was op de bleek om te drogen.
Wij gaan weer terug naar de andere kant van de beek richting de pas Scatta d´Oronga. De toppen van de Pizzo delle Caldaie (2853 meter) en de Pizzo dei Fornaletti (2780 meter) verdwijnen in de wolken.
Het is stil op Alpe Buscagna, beesten zien we niet. Waarschijnlijk ligt er op de toegangswegen naar Alpe Buscagna nog te veel sneeuw.
Hoewel er soms wel beesten zijn want Annelies valt op dat midden in een oude koeflater een kabouter zijn huisje heeft gebouwd.
Mooi plekje om te wonen........
Er is wel een stal maar beesten zijn nog nergens te bekennen.
Wij beginnen aan de klim naar de pas Scatta d'Orogna.
Eerst moeten we door dit enorme blokveld.
Veel stenen zijn rond en liggen los. Dus voorzichtigheid is geboden!
Iets hoger ligt er sneeuw op het blokveld en dat loopt in dit geval een stuk gemakkelijker.
Even een drinkpauze
En we klimmen weer verder
Op vlakke stukken staat ons paadje regelmatig vol smeltwater.
En dan haalt dit rare viertal ons in......hebben ze ergens per ongeluk de verkeerde afslag genomen?
Wat een rare outfit en normaal verwacht je in de sneeuw op deze hoogte van die enorme grote Sint Bernhard honden tegen te komen die zo'n klein vaatje rum om de nek hebben hangen.....
Wij bereiken Curt Vita op een hoogte van 2230 meter,
Door al het smeltwater is het hier behoorlijk drassig.
Zoals bijna steeds deze dagen doet Jan het kopwerk. Soms is er een behoorlijke afstand tussen de deelnemers.
Maar we houden elkaar in het oog.
En waar nodig wachten we op elkaar.
En dan klimmen we weer gezamenlijk verder in de slipstream van Jan.
Nog even klimmen en we zijn op de Scatta d'Orogna.
Dachten wij.... maar we moeten nog dat hele puinveld omhoog en Jan is alweer halverwege.
Jan geeft van bovenaf aanwijzingen op welke steen Annelies het beste kan gaan staan......maar er liggen hier zoveel stenen en ze zijn niet genummerd....
De laatste meters zijn zo steil dat ook de handen gebruikt moeten worden.
He..he..de Scatta d'Orogna is overwonnen.
Over een smalle graat lopen wij naar een plekje waar we even rustig kunnen zitten en van het grandioze uitzicht kunnen genieten.
Zelfs jan is er even stil van...
Annelies en Jorge blazen wolken aan de hemel...
Ook kapitein Iglo geniet van het uitzicht.
Kapitein Iglo maakt niet allen reclame voor vissticks maar ook voor de schoenen van de firma Notermans. Dankzij de schoenen van de firma Notermans heeft het hem geen enkele moeite gekost om de Scatta d'Orogna te bereiken. Het ging helemaal vanzelf......
Boven op de graad is de sneeuw gelukkig helemaal verdwenen.
Het kan er hier ook zo uitzien... (een foto van enkele jaren geleden)
Gelukkig zijn de ruim 2 meter sneeuw die hier tot voor enkele weken nog lagen verdwenen.
Wij lopen verder richting de Passo di Valtendra (2431)
Een mooi paadje langs een steile afgrond.
Langs het paadje staan veel..... hoe heten ze ook alweer?
De heren kijken of Annelies kan volgen... en dat kan ze zonder probleem.
Jan is regelmatig ver vooruit om de route te verkennen.
Volgens jan moeten we beneden de beek oversteken en dan door het sneeuwveld naar links.
Maar eerst moeten wij nog over grote rotsblokken met verraderlijke spelonken.
Jorge en Annelies bereiken veilig het sneeuwveld.
Er lijkt geen einde aan te komen...
Eindelijk uit de sneeuw nemen wij plaats op een plekje met mooi uitzicht om een boterham te eten.
Jorge geeft aan dat hij enorme hoger heeft....
en zoals dat in een oer degelijke traditionele relatie gebruikelijk is smeert de vrouw de boterhammen voor de man.
Terwijl Jorge ongeduldig op zijn boterham wacht geniet hij van dit uitzicht.
Met volle maag gaat het verder naar de Passo di Valtendra (2431 meter)
Hier naar beneden en dan wacht er een verassing op en langs het paadje.....
Gezellige geitjes.........maar die levensgevaarlijke bokkende bok..
Je loopt langs diepe ravijnen, over extreem steile sneeuwvelden, springt over enorm diepe kloven en kolkende bergbeken. Heb je dat allemaal overleefd kom je op een haar na aan je levenseinde door een bokkende bok...... Op de achtergrond krijgt Annelies geestelijke bijstand van Jorge en Jan.
Zijn ze niet schattig?
Zij moet hoognodig naar de kapper om de pony te laten bijknippen.
Ben je als fotograaf nog druk bezig om die schattige geitjes te fotograferen dan speelt zich net om de hoek het volgende drama af.
Een steile passage die gezekerd is met een ketting. Hobby psycholoog Jan doet hier meer dan voorbeeldig werk en praat de deelnemers, die het angstzweet op hun voorhoofd hebben staan en helemaal verkrampen, over deze passage heen.
Maar we zijn er nog niet....Hier is geen ketting om je aan vast te houden. Ieder sprietje gras wordt vastgegrepen om toch maar vooral niet 500 meter lager te eindigen.
Hier is het paadje voor even iets minder avontuurlijk.
Jan is alweer ver vooruit om het parcours te verkennen.
Dan komen wij bij een klein verraderlijk sneeuwveldje. Jan heeft zijn rugzak al afgedaan zodat hij gemakkelijker hand en spandiensten kan verrichten.
Jan steekt Annelies een hand toe zodat zij veilig kan oversteken.
Maar even later staan wij alweer bij het volgende sneeuwveldje.
Hier geeft Jan alleen psychologische bijstand......
Het psychologische werk van Jan doet wonderen want iedereen heeft het sneeuwveldje zonder problemen overgestoken.
En daar heb je alweer het volgende sneeuwveld.
En of het nog niet genoeg is alweer het volgende zeer steile sneeuwveld.
Even bijkomen.....
Wij moeten nog helemaal naar AlpeVeglia en die 1 uur en 45 minuten halen wij onder deze omstandigheden bij lange na niet.
Even geen sneeuw...maar het volgende sneeuwveld is alweer inzicht.
Sneeuw tot aan de horizon...
Even uit de sneeuw......
en weer in de sneeuw.
Wij bereiken de Passo di Valtendra (2431 meter). Even pauzeren om te poseren.
Wij beginnen aan de lange afdaling naar Alpe veglia (1760 meter).
Jan gaat als een opgejaagde berggeit naar beneden....
Op een groot rotsblok blijft "de berggeit" even staan om te kijken waar de achtervolgers zich bevinden.
Het gaat steil naar beneden....hier moet je niet struikelen want dan ben je sneller bij Jan dan je lief is.
Jan geeft een rondje weg en tapt persoonlijk voor iedereen gratis drinkwater.
Weer voorzien van voldoende water gaat Jorge verder met de afdaling naar Alpe Pian Du Scricc.
En dan het laatste sneeuwveld voor vandaag.
Nog een kwartier naar Alpe Pian Du Scricc.
Wat lekker fris!
Is deze brug nog stabiel genoeg voor een zwaargewicht als Jorge?
Annelies kijkt vol spanning toe....
De eerste duidelijke GTA markering die we tegenkomen.
Ook deze bruggetjes hielden het gewicht van Jorge stand.
vanaf Alpe Pian Du Scricc is het nog 35 minuten naar de eindbestemming van vandaag, Alpe Veglia.
Een gelukskoe die hier mag grazen...
Was Jorge voor deze brug te zwaar?
Wij kijken terug naar Alpe Du Scricc met op de achtergrond de Pizzo Moro (2948 meter)
Nog een duidelijke GTA-markering van de zelfde kunstenaar.
Voor sommigen was dit stukje GTA het Aards Paradijs
Adam en Eva in het Aards Paradijs....
Jan is in het Aards Paradijs opzoek naar de slang en de appelboom.....
Daar beneden zou de slang kunnen zitten maar waar is de appelboom?
Nog een klein stukje vanuit het "Aards Paradijs" afdalen en .....
Wij zien Alpe Veglia voor ons liggen.
In de verte is er een kleine nederzetting te zien met de naam Cianciavero.
Cianciavero bestaat uit een aantal huizen en stalletjes.
Nog even een beetje afkoelen met heerlijk fris water....
en dan staan we moe maar voldaan voor onze slaapplek voor vandaag, het gezellige Rifugio Citta Di Arona.
Met op de achtergrond de machtige Monte Leone (3553 meter) proosten wij op een zeer afwisselende en enerverende wandeldag.
Jorge heeft al snel een zeer innige buitenechtelijke relatie met twee Italiaanse "cani".
Jorge heeft het zo druk met zijn nieuwe relaties dat hij zelfs zijn bier vergeet.
Jan is niet te beroerd om er zich over te ontfermen.....
Hub. heeft het ondertussen maar erg druk met zijn huishoudelijke taken.
Gratis drinkwater zoveel als je maar wilt, daar kunnen ze op veel plaatsen op aarde alleen maar van dromen.
Even bijkomen.....
