6 Rifugio Citta di Arona - Varzo

Zaterdag, 13 juli 2013

Van Rifugio Citta di Arona op Alpe Veglia (1760 m) naar Alpe Valle (1792 m) en via Balmelle (2067) over de Passo delle Posette (2179 m) naar Buglia. Vandaar via Trasquera over de Sentiero dei Scinc naar Varzo (560 m).

Om halfzeven maakt de telefoon van Jan, zoals iedere morgen, een hels kabaal. Heel Refugio Citta di Arona  schrikt wakker. Gelukkig zijn er buiten ons nog maar 2 andere gasten zodat het aantal boze reacties vandaag beperkt blijft tot 2. 

Van uit het slaapkamerraam zien we dat het alweer een stralende dag is en dat de Monte Leone al licht te stralen in de ochtendzon.

Na een Italiaans ontbijt met veel jam staat om 8:00 uur weer bijna iedereen klaar voor de laatste etappe naar Varzo

 Ook deze laatste dag zijn de weergoden ons uitermate goed gezind.  De Monte Leone (3553 meter) laat zich in bij een wolkeloze hemel in al zijn schoonheid bewonderen.

 Uitzicht vanaf Refugio Citta di Arona naar het westen met op de achtergrond de Pizzo d'Aurona (2984 meter)

Via een smal paadje verlaten wij Citta di Arona richting de Passo delle Posette (2179 meter)

Als wij terug kijken zien we pas hoe prachtig het Rifugio Citta di Arona is gelegen.

Dit is nog eens een wandelweg...hier kun je zelfs nog probleemloos met de scootmobiel overheen.

Tot aan het einde van de Alpe Veglia blijft de Monte Leone, als wij richting het westen kijken, het beeld domineren.

Wij moeten over de brug

Vanaf de brug een laatste blik richting de machtige Monte Leone.

Wij lopen langs een diepe canyon waardoor de rivier Cianciavero stroomt.

Zo kom je nog gemakkelijker omhoog dan met de schoenen van de firma Notermans.

 In onderling overleg volgen wij hier niet de Sentiero delle Cengie naar Alpe Vallé omdat daar, volgens de beschrijving in het boek van Werner Bätzing, een passage in zit die met een ketting en kabels is beveiligd.
Bij het woord ketting breekt sinds gisteren bij een enkele deelnemer spontaan het angstzweet uit. Hier heeft hobby psycholoog Jan nog wat werk te doen.

Wij blijven voorlopig de verharde weg naar beneden volgen die naar het plaatsje S. Domenico gaat. Dit loopt wel heel lekker maar wij verliezen wel een paar honderd hoogtemeters die we straks weer moeten klimmen naar Alpe Vallé. Maar op een hoogtemeter meer of minder kijken we niet.

In het oosten  kijken wij in het Val Cairasca  met de rivier die eveneens Cairasca heet.

Wij moeten nog naar beneden tot aan de witte boerderij.

Hier verlaten wij de verharde weg naar S. Domenico en volgen naar rechts een brede weg omhoog naar Alpe Vallé (1792 meter).

 Als we een stukje geklommen hebben beginnen de magen te knorren en pauzeren we even in de schaduw.Wij eten uit ons plastic zakje, dat wij vanmorgen  bij Rifugio Citta di Arona hebben meegekregen, een panini met formaggio of salami. En dan nog een sigaretje na is voor sommigen het toppunt van genot.

Als wij achter ons kijken zien we nog net de Monte Leone en de weg die we naar beneden gelopen zijn kunnen wij duidelijk herkennen.

Met de zon in de rug klimmen wij weer verder. Gelukkig komt er weer wat schaduw.

Maar hoe hoger we komen hoe meer vat de zon op ons krijgt.

Wij bereiken de Alpe Vallé (1786 meter) en in de brandende zon is behoorlijk warm.


Volgens deze optimistische wegwijzer is het naar de Passo delle Posette (2179 meter) nog maar 1 uur en 10 minuten. Wij nemen de tijden op de bordjes inmiddels als een groot korreltje zout...

Op Alpe Vallé grazen in de verte geiten en koeien. Waar deze beesten nog niet als grasmaaier actief zijn geweest bloeien nog veel bloemen.

Het lijkt een echte "Heidi-Alm".

Het is toch geen "Heidi-Alm" want ons komt een moderne bergboer op een knetterde motor tegemoet die gaat kijken hoe het met zijn vee gaat.

Deze drinkbak met ijskoud water komt als een geschenk uit de hemel om lekker af te koelen.

Annelies lijkt een duik te willen nemen in het water waarin Jan net zijn sokken gewassen heeft....

Terwijl wij pauzeren maakt een jongeman, met zoals het lijkt zeer professionele fotoapparatuur, foto's van de omgeving.

De fotograaf maakt vooral veel foto's van dit motief.

In ons beste Italiaans vragen wij de professionele fotograaf of hij ook en foto van ons vier wil nemen.

Met dit amateuristische resultaat....de zon in de lens... een echte beginnersfout....

Blijkbaar is alles goed met het vee want even later komt de snelle en luidruchtige motorboer weer terug.

Een in een auto voorbijkomende boerin gooide dit voor ons merkwaardige object in de drinkbak. Een van ons dacht eerst nog dat het een oud draaiorgel was maar inmiddels weten wij dat dit een botervaatje is waarmee de room van de magere melk wordt gescheiden.

Annelies kijkt met veel interesse naar het "waterdraaiorgel".

Jan gebruikt tussendoor stiekem doping en heeft daarom veel meer in z'n Mars dan de rest........

Jorge gaat met reuzenpassen richting Balmelle en de Passo delle Possette.

Wij komen voorbij het boerderijtje waar ze de almboter maken.

Wie is daar heel in de verte in de achtervolging?

Met 30 keer zoom zien we dat het Jan is.

Jan heeft een "grote boodschap" moeten doen en is daardoor in de achterhoede terecht gekomen. Een beeld dat we nog niet zo vaak gezien hebben de afgelopen dagen.

Hub wacht op Jan, terwijl Annelies en Jorge zijn doorgelopen.

Jorge en Annelies zijn in geen velden of wegen meer te bekennen.

Jan en Hub komen op een nieuw geasfalteerd

Jan en Hub. komen aan op Alpe Balmelle dat bestaat uit een kleine boerderij en een aantal bijgebouwen.

Jan is radeloos en begrijpt maar niet waar Jorge en Annelies gebleven zijn...


De bergboer bekijkt ons doen en laten met argusogen...

De agressieve bedrijfshond blaft en gromt alsof zijn leven ervan afhangt en is niet van plan twee rare figuren met een rugzak en stokken op zijn territorium toe te laten.

Het is een mysterie waar Annelies en Jorge zijn gebleven.
Heeft die agressieve hond Annelies en Jorge al opgepeuzeld.....

Ten einde raad  bestuderen Jan en Hub de kaart en zien dan dat ze zonder het te merken een kleine afkorting hebben genomen.
Dan gaat de Telefoon van Jan. Jorge aan de lijn met de vraag waar zijn jullie..... Op Alpe Balmelle....
Dat is onmogelijk want wij lopen voorop...... Dan loop nog maar even door....

En even later zijn we weer gelukkig en wel herenigd. Na een korte pauze vertrekken wij naar de Passo delle Possette.

Aankomst op de Passo delle Possette 2179 meter

Vanaf de Passo delle Possette hebben wij een gigantisch uitzicht in het Val Cairasca. Wij kunnen in het dal het plaatsje Trasquerra en ook ons einddoel van vandaag, Varzo, duidelijk zien liggen.

Vanaf hier moeten wij ongeveer 1645 meter afdalen naar Varzo.

Vanaf de Passo delle Possette is dit met 60 keer zoom Trasquera 1026 meter. helemaal links op de foto, met de rode en blauwe parasol, de Pizzeria waar we in de namiddag een lekker koel glas bier zullen drinken.

Op deze foto kun je duidelijk zien dat Trasquera 1026 meter nog op een hoger plateau ligt dan Varzo 530 meter

Wij zakken snel en komen bij de boomgrens.

Ook een dode boom kan mooi zijn.




Uitzicht naar het boorden met in het midden de monte Il Dosso  (2562 meter)

Natuurlijke kunst

Wij komen op kleine alm met geiten.


De bok staat ons op een rots op te wachten en wil zijn harem beschermen.

De geiten hebben een een eigen "geitenrots".

Iedereen heeft zijn eigen plekje,

Is ze niet schattig? Je zou ze zo mee naar huis willen nemen....

Of een wit exemplaar met als extra accessoir een gezellig belletje.

Alpe Ciusur (1860 meter)

Beneden in het dal zien we Trasquera

Trasquera met in het midden de kerk en links de Pizzeria waar we in de namiddag een lekker glas  bier zullen drinken.

De oude kerk van Trasquera waar we via een oude mulatieri zullen afdalen naar Iselle.

Tijd voor een rustpauze en een boterham. Hebben Jorge en Annelies al eens naar boven gekeken?

Als ze een beetje geluk hebben blijft alles liggen tot we weg zijn.....

Een eenvoudige maar zeer effectieve bouwkunst met alleen maar bouwmaterialen uit de directe omgeving.

Volgens de kaart zijn we hier op Alpe Casalavera.

Stenen in overvloed.....

Waar zijn de stenen van dit dak gebleven?

Het pad wordt breder en wij komen bij de eerste huizen van het gehucht Bugliaga.

Het kerkje van Bugliaga

Naast de kerk In Bugliaga is een besloten feest, daarom moeten wij voor een glasbier nog doorlopen tot in Trasquera.

Uitzicht naar het noorden, naar de monte Il Dosso (2562 meter)

Beneden ons kunnen wij Trasquera goed zien liggen, met in het midden de nieuwere (witte) kerk en helemaal rechts de de oude kerk.

Met 30 keer zoom, de oude kerk van Trasquera

Annelies houdt de berg tegen zodat Jan veilig door kan lopen.

Als Annelies er niet is zorgt Maria zelf voor de nodige veiligheid.

Ponte del Diavolo (brug van de duivel), Bugliaga.

De ingang van de tunnel richting de duivels brug.

Blik vanuit de tunnel richting de Ponte del Diavolo.

Bijna helemaal beneden zie je de oude Romeinse brug.

De eerste huizen van Trasquera

Daar komen we net vandaan

Om 13:18 uur konden wij vanaf de Passo Possettte (2179 meter) het kerkje en de Pizzeria van Trasquera net met het blote ook zien liggen. Om 16:29 zijn we eindelijk bij de Pizzeria in  Trasquera (1100 meter)

Links het nieuwe kerkje van Trasquera en rechts het gemeentehuis.

Muurschildering boven de ingang van de kerk.

En daar hebben we de oude kerk van Trasquera. De opvallende toren hadden wij vanaf de Passo Posetto regelmatig in ons vizier.

Achter de kerk ligt het kerkhof...

Met een mooi uitzicht op Varzo.

Hier dalen wij over de Sentiero del Brocc af naar Varzo.

De Sentiero del Brocc is een oude Mulattiera die behoorlijk steil naar beneden gaat.

Onderweg passeren wij een dikke stalen buis waar water doorheen stroomt waarmee beneden in Varzo turbines worden aangedreven voor de opwekking van stroom. 

De sentiero del Brocc eindigt in Varzo bij de in-/uitgang van de Simplon treintunnel.

Wij bereiken het plaatsnaambord van Varzo......


Of in het plaatselijk dialect Varsc

Op zoek naar ons  pension Casa Castelli dat volgens een inboorling 100 meter verder links moet liggen.

En jawel hoor...hier hebben wij Casa Castelli, het domein van Signora Lisanna di Stangolini.

De tuin van Signora Lisanna di Stangolini.

Vanuit de badkamer kijken wij in het Valle Divedro richting Domodossola.

Signora Lisanna di Stangolini heeft niets te veel belooft, na vijf dagen overnachten in berghutten is dit wel heel luxe. En warm water in overvloed!

Opmerking van Annelies:

Op ons eindpunt in Varzo sliepen we in een groot appartement met een luxe en grote badkamer! Nog belangrijker….. ik kon zo lang als ik wou onder de douche staan. In sommige hutten waar we verbleven kreeg je soms voor een douchebeurt maar 10 liter warm water. Je wil niet weten hoe snel dat op is! De eerste keer had ik net de shampoo in de haren zitten, en ja hoor, geen warm water meer. Om deze klus af te maken is koud water daar nog kouder dan koud!