Jan wil na een goede nachtrust buiten even wat frisse berglucht opsnuiven maar het ruikt naar sigarettendamp.
Om 07:30 uur zitten wij aan het ontbijt dat zoals gebruikelijk in Italië niet veel voorstelt. Op een Italiaans ontbijt wandel je niet ver.... maar gelukkig hebben wij in de plastic zakjes al een lunchpakket ontvangen om de dag door te komen.
Vanaf Rifugio Margaroli lopen wij vandaag naar Alpe Devero dat wij volgens dit optimistische bordje over 4 uur en 35 minuten kunnen bereiken. Wij zullen er, o.a. door de vele sneeuwvelden, ruim meer dan 2 keer zo lang over doen.
Dat is nog eens een markering, zo groot dat zelfs Andrea Bocelli die nauwelijks over het hoofd kan zien.
Ben je net gestart kom je alweer de eerste uitdaging tegen. Maar Annelies is inmiddels bedreven in het oversteken van beken en komt ook nu weer droogvoets aan de overkant.
Kristalhelder water, dat je probleemloos kunt drinken.
Wij bereiken de westelijke oever van het Lago Vannino. Ook hier laat de natuur zich van zijn kleurrijke kant zien. Veel geel......
maar ook blauw in vele nuances....
Het is windstil en het Lago Vannino werkt als een blauwe spiegel.
Daar waar beken in het Lago Vannino stromen wordt het spiegeleffect licht verstoort.
Wij klimmen verder omhoog en laten het Lago Vannino achter ons.
Door erosie ontstaan grillige vormen. Het is een kwestie van tijd dat niet alleen kleine maar ook grote rotsblokken naar beneden vallen
Door ijs, sneeuw en water worden de rotsblokken steeds verder naar beneden getransporteerd.
Wij komen bij de eerste sneeuw van vandaag en worden ingehaald door drie dames die er een flink tempo op na houden.
Wij zijn over deze bijzondere brugconstructie de beek overgestoken en zijn aangekomen op Alpe Curzalma op een hoogte van 2279 meter.
Vanaf Alpe Curzalma moeten wij klimmen naar het hoogste punt van onze route, de pas Scatta Minoia met een hoogte van 2599 meter. Volgens dit bordje kunnen wij daar over 1 uur aankomen. De ervaring van de afgelopen dagen heeft ons geleerd dat wij de tijden op de bordjes voor deze omstandigheden en voor ons tempo het beste met 2 tot 3 kunnen vermenigvuldigen.
Doordat de temperatuur hoog is ontstaat er op Alpe Curzalma veel smeltwater en zijn de beken breed en tot aan de rand gevuld met water. Wij beginnen aan de klim omhoog. De drie dames die ons hebben ingehaald zijn al in het middelste blokveld, links op de foto.
Naarmate we hoger klimmen wordt het pak sneeuw steeds dikker.
Op een zonnig plateau rusten wij even uit en kijkt Annelies richting de pas Scatta Minoia.
Als wij terugkijken ligt het Lago Vannino in al zijn schoonheid onder ons en wij kunnen heel in de verte aan de noordelijke oever Rifugio Margaroli nog net herkennen.
Over sneeuwvelden gaat het steeds hoger richting de Scatta Minoia (2599 meter)
Het gaat steil omhoog
Tot we weer een plateau bereiken en alweer kunnen genieten van het Lago Vannino.
Deze markering is duidelijk te zien, dat is door al die sneeuw helaas niet altijd het geval zodat we om de route te vinden regelmatig gebruik moeten maken van moderne hulpmiddelen zoals een GPS.
Op een klein zonnig plekje waar geen sneeuw meer ligt lopen wij over een bloemetjestapijt.
De sneeuw is nog niet weg en er ontstaat weer volop nieuw leven.
Wij vragen ons af waar die Scatta Minoia ergens is......
Voordat we verder opzoek gaan naar die Scatta Minoia eten we eerst maar eens een boterham want het energieverbruik is met al dit geklim bijzonder hoog.
Het lijkt alsof Hub zijn boterhammen heeft ingepakt in WC-papier. (hopelijk is het wel ongebruikt!)
Weer opgeladen met energie beginnen wij aan het, naar wij denken, laatste stukje klimmen naar de Scatta Minoia.
Het gaat verrekte steil omhoog, maar daarboven zal hij toch zijn die Scatta Minoia....
.
De Scatta Minoia lijkt bedwongen. Jan staat op een rotsblok (boven in het midden van de foto) als een soort Veldheer te kijken waar zijn manschappen blijven.
Bij de veldheer aangekomen is de euforie van korte duur. De Veldheer heeft slecht nieuws, de pas Scatta Minoia ligt nog een heel stuk hoger.
Als we terugkijken naar het noorden zien we het Lago Vannino nog steeds liggen. Gelukkig wordt het wel steeds kleiner...
Wij beginnen aan de laatste klim want daarboven aan de horizon ligt volgens onze Veldheer met 100 % zekerheid de Scatta Minoia. De manschappen zijn pessimistisch.....
Maar dan zien Annelies en Jorge het bordje: Scatta Minoia 2599 meter. Onze Veldheer had gelijk wij hebben het hoogste punt van onze 6 etappes bereikt. Lang leve de Veldheer......
Nog enkele meters klimmen en dan heeft ook senior Hub het dak van onze GTA-route bereikt.
Op de pas Scatta Minoia staat een bivak met negen slaapplaatsen.Het heeft de welluidende naam Bivacco Ettore Conti. Volgens de informatie uit der Rother Wanderführer zou het bivak altijd open moeten zijn maar het was op het moment dat wij er waren gesloten.
Veldheer Jan wijst met zijn aanwijsstok in de richting waar we straks moeten afdalen naar Alpe Devero
Het uitzicht richting Alpe Devero is met dit prachtige heldere weer fenomenaal.
Voor de Firma Ton Notermans uit Roermond maken wij op de Scatta Minoia spontaan deze reclamefoto. De firma Ton Notermans heeft de afgelopen weken 4 paar nieuwe schoenen geleverd en dankzij de schoenen van de firma Ton Notermans hebben wij de Scatta Minoia (2599 meter) bereikt. Wij zelf hebben er verder weinig voor hoeven te doen. Als je de schoenen van de firma Ton Notermans aantrekt en ze in de juiste richting zet beginnen ze vanzelf te lopen....
Op precies de zelfde plaats maken wij voor de heer Notermans ook nog een reclamefoto met een hoog naaktgehalte en daardoor heeft de foto een heel bijzondere erotische uitstraling.
(Wij wisten niet dat Jorge een liefhebber is van rode sokjes en zijn benen doet scheren....)
Na al dat reclamewerk voor de firma Notermans is het de hoogste tijd om aan de afdaling te beginnen richting Aple Devero
Als wij naar benden kijken denken wij even dat we in een verkeerde film zitten.......ons komt een mountainbiker tegemoet.
Hier blijft hij een tijdje staan, kijkt mistroostig om zich heen en het wordt hem waarschijnlijk langzaam maar zeker duidelijk dat hij bezig is aan een "Mission impossible" . Fietsen gaat hier onmogelijk en hij moet zijn blitse high tech fiets met ontelbare versnellingen, voorvering en grote remschijven overal dragen.
Hier moet hij omhoog........ of meneer de mountainbiker nog onderweg is of dat hij inmiddels alweer thuis is aangekomen weten we niet.
Omdat wij voor het donker op Alpe Devero willen aankomen gaan wij snel verder met onze afdaling en laten de mountainbiker aan zijn lot over.
Hier moeten wij een zeer steil sneeuwveld passeren. Zowel Jan als Jorge verliezen hier hun evenwicht en glijden een stuk naar beneden. Gelukkig zonder nare gevolgen.
Annelies heeft grote moeite om in de voetsporen te lopen van haar voorgangers, de langbenige Jan en Jorge.
Hier is het terrein weer wat vlakker en lopen Jan, Jorge en Annelies stevig door.
Als Hub even zijn schoenveter moet vastmaken, zijn de drie al bijna aan de horizon verdwenen.
Het kost een hoop extra energie om ze weer bij te komen....
Maar daar zijn ze weer.
Wij pauzeren even om iets te eten met rondom ons een winters panorama met zomerse temperaturen.
Annelies wisselt haar kousen............rode kousen! Sorry Jorge.....
Voordat Hub z'n boterham door de nek heeft zijn ze alweer vertrokken.
En weer moet er een inhaalslag gemaakt worden.
Deze Alpenmarmot bekijkt het allemaal vanaf een veilige afstand met gemengde gevoelens.
He he ..daar zijn ze weer.
Wij komen steeds lager, de temperatuur stijgt en de sneeuwvelden worden kleiner.
Jan, Jorge en Annelies komen aan bij een behoorlijk brede beek.
De drie kunnen de verleiding niet weerstaan en zoeken verkoeling bij het water.
Na een korte rustpauze gaan we verder en steken hier deze beek over.
Even later moeten we nog deze beek oversteken om op het brede pad links te komen dat naar het Lago di Devero loopt.
Rechts het Lago di Pianboglio en in de verte het Lago di Devero.
Het Lago di Pianboglio.
En in de verte recht voor ons het Lago di Devero.
Wij lopen over een fleurige Alpenweide richting het Lago di Devero.
Nog een korte afdaling en we zijn bij het Lago di Devero.
Jan doet de hele omgeving aan Canada denken.
Nog een klein stukje en we zijn bij het Lago di Devero dat een lengte heeft van ruim 2 km en gemiddeld 500 meter breed is.
Wij passeren een wilde bergbeek die in het Lago di Devero uitkomt
En dan is het nog 50 minuten naar het bergdorpje Crampiolo en 1 uur en 25 minuten naar Alpe Devero
Wij lopen aan de oostkant langs het Lago di Devero
Op diverse plaatsen groeien dotterbloemen
Zijn we in Canada of toch in Italië?
Wij steken nog een wilde bergbeek over.
Wij zijn bijna aan het einde van het imposante Lago di Devero.
Even later zien wij beneden ons het bergdorpje Crampiolo liggen dat slechts bestaat uit een paar huizen.
In het katholieke Italië kan een dorp of gehucht nog zo klein zijn het heeft altijd een kerkje, zo ook Crampiolo.
Wij dalen af naar Crampiolo.
Eerst even een bezoek brengen aan de "Fontana".
Dat is heerlijk fris....
En daarna brengt Annelies een bezoek aan het kerkje van Crampiolo.
Veel verse bloemen en prachtige muurschilderingen.
Nog een half uur en we zijn op de eindbestemming voor vandaag Alpe Devero.
Het wandelpad is breed en wij komen veel dagjesmensen tegen.
Jan en Jorge denken aan het traditionele bier bij aankomst en zetter er flink de pas in.
Een gelukskoe die hier mag grazen. Op de achtergrond Crampiolo
Dan zien Annelies en Hub van bovenaf als eersten Refugio Castiglioni (1635 meter) liggen en nemen een afkorting.
Nog voor dat Jan en Jorge er zijn hebben Annelies en Hub het bier al bestelt.
Samen proosten wij op een zeer afwisselende wandeldag.
In een hoekje in de schaduw laten wij de dag nog eens passeren.
Van een dag bergwandelen krijg je honger als een beer. Bij het avondeten is "il secondo" helemaal overbakken met kaas. Zelfs Jan, die normaal zijn neus optrekt voor kaas, eet zijn bord helemaal leeg.
en rood van van o.a. de alpenroos (Rhododendron ferrugineum)
Nou Hub, bij het zien van zoveels moois op deze prachtige foto's is het bijna onwerkelijk dat ik hier echt gelopen heb. Geniet er steeds weer van!
BeantwoordenVerwijderenAnnelies
Bedankt voor de prachtige foto's en voor de nuttige commentaren, we hebben de GTA afgelopen van Nufunenpass tot Rimella in juli 2017. Heel wat info opgedaan dankzij jullie relaas !
VerwijderenYves (Brussel)