Vrijdag, 29 juli 2016
Als ik om 6:30 beneden kom voor het ontbijt is alles nog in diepe rust.
Ik had toch echt afgesproken dat ik om 6:30 wilde ontbijten omdat ik vroeg weg wil vanwege het warme weer. Ook hier hebben ze blijkbaar een klok met een andere tijd. Ik zoek in de keuken naar iets eetbaars maar kan buiten een paar koekjes niets vinden. Betaald heb ik gisteravond al, dus besluit ik om dan maar te vertrekken en in Quincinetto in een bar iets te drinken en te eten.
Net als ik mijn rugzak op de rug heb verschijnt signora Aurora in de keuken met een enorme boodschappentas. Ze wist niet meer of we 6:30 of 7:00 hadden afgesproken. Ik wil haar niet te veel onder druk zetten en zeg, doe maar rustig aan. En dat doet ze dan ook. Het is bijna 8:00 uur voordat ze het sein geeft dat mijn ontbijt op het terras klaar staat. Het heeft een eeuwigheid geduurd maar het resultaat mag er zijn. Verse broodjes, kaas, fruit, allerlei sapjes, yoghurt, melk en muesli. Om 8:30 neem ik met anderhalf uur vertraging afscheid van de hartelijke signora Aurora. Inmiddels is het al erg warm en daar ben ik niet echt blij mee want vanuit Quincinetto ( 295 m) is het een lange klim naar Scalaro waar ik een slaapplek heb gereserveerd bij Agriturismo Le Capanne dat op 1400 meter hoogte ligt. In het begin gaat het door de voor deze streek kenmerkende wijngaarden. Op granieten zuilen liggen houten balken waarlangs de druivenranken ook horizontaal geleid worden. Boven de wijngaarden kom ik gelukkig in een bosgebied waardoor ik grotendeels in de schaduw kan lopen. Voordat ik het gehucht Santa Maria bereik kom ik langs een grote grot waar vroeger Quarz werd gedolven. Het is heerlijk koel in de grot, maar ik moet verder en boven Santa Maria krijgt de zon weer vat op mij en krijg ik het gevoel alsof ik door een sauna loop. De hele klim naar Scalaro is voor Italiaanse begrippen vrij goed aangegeven. Toch raak ik door onoplettendheid het spoor bijster. Als ik in de gaten krijg dat ik fout zit en mijn kaart wil pakken komt mij een man met een hond te gemoet. De oude man, na ja wat is oud, hij heeft de zelfde kleur haar als ik, heeft al in de gaten dat ik de weg kwijt ben. Hij wijst dat ik een stuk terug naar beneden moet en dan rechtsaf om weer op de sentiero naar Scalaro te komen. Maar ik moet maar met hem meelopen want hij moet ook in die richting omdat hij daar een Baita (Klein berghuisje) bezit. Hij was met zijn hond in het bos truffels aan het zoeken maar heeft niets gevonden. Even later komen we langs zijn Baita. Het was een voormalige stal die hij zelf helemaal heeft verbouwd tot een klein woonverblijf. Ik bedank hem voor de hulp en wil alleen verder lopen. Nee, nee hij loopt nog een stuk mee tot aan de sentiero naar Scalerno. Normaal wordt een Baita alleen in de zomermaanden gebruikt maar omdat er de laatste twee jaar heel weinig sneeuw was, heeft hij ook in de wintermaanden regelmatig gebruik gemaakt van zijn Baita. Als we bij de Sentiero zijn vraagt hij mij of ik bij Agriturismo Le Capanne de groeten wil doen van Giorgo. Ik wens de goede man nog een mooie dag en beloof dat ik de groeten zal overbrengen. Niet veel later kan ik Scalerno al zien liggen. Agriturismo Le Capanne ligt buiten het dorp en als ik de boerderij nader zwaait de dochter des huizes naar mij vanaf het balkon. Ze is op het balkon de was aan het ophangen, maar is heel snel beneden om mij te verwelkomen. Als ik zeg dat ik de groeten moet doen van Giorgo kijkt ze mij met grote ogen aan en vraagt ze; van Giorgo uit Biella? Om het allemaal niet te moeilijk te maken zeg ik, "si". Dan vraagt ze heel verwonderd, is hij dan weer terug uit militaire dienst? Ik zeg; volgens mij al heel lang.
Van Quincinetto (295 m) naar Agriturismo Le Capanne (1400 m)
Als ik om 6:30 beneden kom voor het ontbijt is alles nog in diepe rust.
Ik had toch echt afgesproken dat ik om 6:30 wilde ontbijten omdat ik vroeg weg wil vanwege het warme weer. Ook hier hebben ze blijkbaar een klok met een andere tijd. Ik zoek in de keuken naar iets eetbaars maar kan buiten een paar koekjes niets vinden. Betaald heb ik gisteravond al, dus besluit ik om dan maar te vertrekken en in Quincinetto in een bar iets te drinken en te eten.
Net als ik mijn rugzak op de rug heb verschijnt signora Aurora in de keuken met een enorme boodschappentas. Ze wist niet meer of we 6:30 of 7:00 hadden afgesproken. Ik wil haar niet te veel onder druk zetten en zeg, doe maar rustig aan. En dat doet ze dan ook. Het is bijna 8:00 uur voordat ze het sein geeft dat mijn ontbijt op het terras klaar staat. Het heeft een eeuwigheid geduurd maar het resultaat mag er zijn. Verse broodjes, kaas, fruit, allerlei sapjes, yoghurt, melk en muesli. Om 8:30 neem ik met anderhalf uur vertraging afscheid van de hartelijke signora Aurora. Inmiddels is het al erg warm en daar ben ik niet echt blij mee want vanuit Quincinetto ( 295 m) is het een lange klim naar Scalaro waar ik een slaapplek heb gereserveerd bij Agriturismo Le Capanne dat op 1400 meter hoogte ligt. In het begin gaat het door de voor deze streek kenmerkende wijngaarden. Op granieten zuilen liggen houten balken waarlangs de druivenranken ook horizontaal geleid worden. Boven de wijngaarden kom ik gelukkig in een bosgebied waardoor ik grotendeels in de schaduw kan lopen. Voordat ik het gehucht Santa Maria bereik kom ik langs een grote grot waar vroeger Quarz werd gedolven. Het is heerlijk koel in de grot, maar ik moet verder en boven Santa Maria krijgt de zon weer vat op mij en krijg ik het gevoel alsof ik door een sauna loop. De hele klim naar Scalaro is voor Italiaanse begrippen vrij goed aangegeven. Toch raak ik door onoplettendheid het spoor bijster. Als ik in de gaten krijg dat ik fout zit en mijn kaart wil pakken komt mij een man met een hond te gemoet. De oude man, na ja wat is oud, hij heeft de zelfde kleur haar als ik, heeft al in de gaten dat ik de weg kwijt ben. Hij wijst dat ik een stuk terug naar beneden moet en dan rechtsaf om weer op de sentiero naar Scalaro te komen. Maar ik moet maar met hem meelopen want hij moet ook in die richting omdat hij daar een Baita (Klein berghuisje) bezit. Hij was met zijn hond in het bos truffels aan het zoeken maar heeft niets gevonden. Even later komen we langs zijn Baita. Het was een voormalige stal die hij zelf helemaal heeft verbouwd tot een klein woonverblijf. Ik bedank hem voor de hulp en wil alleen verder lopen. Nee, nee hij loopt nog een stuk mee tot aan de sentiero naar Scalerno. Normaal wordt een Baita alleen in de zomermaanden gebruikt maar omdat er de laatste twee jaar heel weinig sneeuw was, heeft hij ook in de wintermaanden regelmatig gebruik gemaakt van zijn Baita. Als we bij de Sentiero zijn vraagt hij mij of ik bij Agriturismo Le Capanne de groeten wil doen van Giorgo. Ik wens de goede man nog een mooie dag en beloof dat ik de groeten zal overbrengen. Niet veel later kan ik Scalerno al zien liggen. Agriturismo Le Capanne ligt buiten het dorp en als ik de boerderij nader zwaait de dochter des huizes naar mij vanaf het balkon. Ze is op het balkon de was aan het ophangen, maar is heel snel beneden om mij te verwelkomen. Als ik zeg dat ik de groeten moet doen van Giorgo kijkt ze mij met grote ogen aan en vraagt ze; van Giorgo uit Biella? Om het allemaal niet te moeilijk te maken zeg ik, "si". Dan vraagt ze heel verwonderd, is hij dan weer terug uit militaire dienst? Ik zeg; volgens mij al heel lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten