Rifugio Sant' Antonio di Val Vogna via Alpe Macagno (2188 m), de Passo de Maccagno (2495 m), de Colle Lazoney (2395 m) en de Colle della Mologna Grande (2364 m) naar Rifugio Rivetti (2150 m).
Een zware etappe over drie passen! Om
4.30 u staan we op. Om niet iedereen wakker te maken pakken we in
alle stilte onze rugzakken en zorgen voor licht met onze
hoofdlampjes. We gaan snel ontbijten (Jorge weer opgeknapt) en aan de
wandel. Temperatuur heerlijk zo vroeg in de morgen! We lopen
stroomopwaarts langs de rechteroever van het bergriviertje Torrente
Vogna, dat ons een groot gedeelte van de dag zal vergezellen. Tot het
gehucht Peccia (1534 m) gaat het over een nieuw aangelegde weg nog
allemaal probleemloos. Voorbij Peccia wordt het terrein steiler en
steken wij over de Ponte Napoleone, die in 1800 door Franse soldaten
werd gebouwd, de Torrente Vogna over en vervolgen onze weg langs de
linker oever tot Pioda (1877 m ) waar wij weer wisselen naar de
rechteroever. We passeren een 30 tal blèrende geiten, en tot onze
verbazing lopen ze met ons mee. Was even leuk maar al gauw hinderlijk
met lopen. Hoe we ook ons best deden ze kwijt te raken, het wilde
niet lukken. Jan liep voorop en alle geiten schaarde zich bij
hem…maar ze gingen niet weg. Het wandelpaadje was erg smal met al
die blèrende, etende en poepende geiten om ons heen! Na enkele
kilometers naderen we een huisje waar een jongeman ons te hulp kwam.
Hij probeerde tevergeefs de geiten te lokken met zout (wat ze lekker
vinden). Dat hielp maar even, maar toen wij weer aanstalten maakten
om door te lopen kwam de hele horde er weer aan. De jongeman haalde
draad in het huisje en uiteindelijk hebben we ze gevangen. Hoe het
precies is afgelopen....weten we niet! Wellicht heeft de jongeman nu
een voorraadje geitenkaas! Vanaf hier blijft het pittig klimmen naar
Alpe Maccagno (2188 m).
Maar dan…..komt voor mij dan toch de
"man met de hamer"? Ik voel me plotseling niet lekker en
geef over. Even een hele opluchting maar van korte duur. De hele dag
zal dit door gaan en het kost me veel moeite om door te lopen. Mijn
medicatie tegen buikklachten kunnen niet werken omdat ik ze niet
binnen kan houden. Een slokje water is al te veel. Heb zo’n dorst,
zo warm, zo ziek en wil alleen maar slapen! Genieten van deze mooie
etappe… nee… overleven….ja!
We maken een steile klim, door een
desolate steenwoestijn, naar de Passo Maccagno (2495 m). Boven
gekomen bleef voor mij het euforische gevoel van blijdschap weg….ik
stond weer over te geven! Een zakje OZR- zout bleef binnen en ik kon
weer kleine slokjes water drinken. Mijn vochtgehalte moest nodig
aangevuld en slapte van mijn lichaam nam steeds meer toe. Er volgt
een korte (ca. 150 m ) afdaling waar we soms onze handen moeten
gebruiken om veilig op een met gras begroeid plateau te komen. Het
tempo was door mijn ziek zijn niet hoog en we zullen uiteindelijk na
13 uur lopen aan komen in onze Rifugio Rivetti. Het laatste stuk
heeft Jan, door steeds terug te lopen zonder zijn rugzak, mijn rugzak
gedragen.
En dan… warme douche en naar bed waar
ik vervolgens 12 uur achter elkaar slaap!
De volgende morgen gelukkig weer
kiplekker!
Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten