7A Zwischbergen - Rif. San Bernardo

Zondag, 6 juli 2014.

Van Zwischbergen naar Rifugio San Bernardo (1593 m)

Door privéomstandigheden kon onze wandelvriend Hub deze komende etappes niet meelopen en heeft Karien toegezegd mee te gaan.

Na de reis naar Italië hebben we een rustdag genomen in Varzo en ons langzaam voorbereid voor onze komende negendaagse huttentocht. 

Om 9.00 uur waren we in Zwischbergen en maakten ons gereed om te starten aan een lange klim. We zullen deze dag 900 meter klimmen. We hebben de route aangepast omdat 1700 hoogtemeters klimmen vanaf Varzo voor ons geen haalbare kaart was om voor het donker bij onze slaaphut te zijn. Als het allemaal mee zit is het de bedoeling dat we na 10 dagen uit de bus kunnen stappen waar onze auto geparkeerd staat. Zoals altijd even de spieren de de gelegenheid geven om er in te komen en wennen aan het gewicht van de rugzak. Het weer is super, niet te warm, de omgeving schitterend en bovenal hebben we zin in dit avontuur. De eindbestemming voor vandaag is Rifugio San Bernardo waar we zullen slapen. Een aardige hut waar we helemaal alleen waren met  de uitbaatster en knecht. Eten was redelijk goed. Voor de hut stond een ezel vastgebonden die zich van tijd tot tijd liet horen met zijn gebalk. In de drinkbak ernaast heeft Karien haar armblessure (droeg spalk) diverse keren  gaan koelen. Terugkijkend is ons deze klim erg mee gevallen en we waren om 15.30 u bij de hut.

Annelies.

 Uitzicht op het Restaurant in Zwischbergen waar we op zaterdag al koffie gedronken hebben om te bekijken waar we de auto zouden parkeren.

 De parkeerplaats is een (kleine) elektriciteitscentrale. De uitbater van Zwischbergen deelde ons mede dat er nooit problemen zijn geweest met de hier geparkeerde auto’s.

De eerste honderd meter omhoog.. …even een drinkpauze

Ook dode natuur kan mooi zijn.....

We zijn nog fit.  Alles gaat naar wens.

Ja Annelies...je moet omhoog...

 Volgens de Zwitserse wegwijzer bevinden we ons een uur verwijderd van Zwischbergen. Weliswaar gaat het in die richting omlaag en niet zoals wij doen omhoog, maar toch hebben wij drie uren nodig gehad om dit punt te bereiken. Naar de Passo di Monscera is het volgens de Zwitserse optimisten nog maar anderhalf uur.

Het blijft maar stijgen

 Ohhhh wat lekker.....even zitten

En verder gaat het weer omhoog...

Zulke huisjes, die hier rustico's genoemd worden, kom je overal tegen. Voornamelijk onbewoond en veelal in vervallen staat.

Even een eet en drink pauze.

 Karien zou graag even een dutje doen

Dressman Jan brengt Haute Couture in de Alpen.

 Maar ook de weelderige begroeiing is het bekijken meer dan waard.

 Helaas ontsieren hier gigantische masten en stroomkabels het landschap.

 Maar dan zijn we eindelijk op de Passo di Monscera.

 Een toevallige passant heeft ons op de Passo di Monscera vereeuwigd, precies  op de grens van Zwitserland en Italië.

Karien is blij dat het nu weer even naar beneden gaat.

 Hier gaat het alweer omhoog en het wordt steeds mistiger.

Het weer is verradelijk. Zo heb je zonneschijn even later is het volledig mistig en geen zonnestraal meer te zien.

 Zijn dit Italiaanse koeien of Zwitserse koeien die illegaal de grens zijn overgestoken?

Bijna hebben we onze hut bereikt.

 We vonden dat we wel een pintje hadden verdiend.

Jan heeft in Rifugio San Bernardo een eigen energiecentrale gebouwd.

De dames bladeren door de Italiaanse Libelle ...of is het de Margriet?