Dindsdag, 26 juli 2016
Om 6:30 schrik ik wakker van de wekker op mijn telefoon. Ontbijten kun je hier pas om 8:30, dus dat sla ik dan maar over. Opweg naar de lift kom ik langs een kapelletje waar een zwarte Madonna staat. Ik steek er nu zelf maar een kaarsje op. Vorig jaar deed Karien dat voor mij, tenminste ik neem aan dat de kaarsen die Karien overal opstak allemaal voor mij waren. Om 7:00 ben ik bij het liftstation en zie dat de eerste lift ook pas om 8:30 gaat. Dat maakt de beslissing om met de lift te gaan of te lopen een stuk gemakkelijker. Langs een bergbeek gaat het pittig omhoog. Als ik boven de boomgrens kom loop ik in de volle zon. Het is bloedheet en mijn zweetklieren maken overuren. De lift is inmiddels in bedrijf en ik zie hoog boven mij, bij het bovenste liftstation, de eerste rugzaktoeristen fris en vrolijk uitstappen. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik tegen de kale bergflank op het barbecue rooster lig. Uitgeleefd en door en door nat van alle zweet bereik ik het liftstation. Maar ik moet niet klagen. Vorig jaar liep Pastor Helmut dit pad omhoog en ook weer omlaag omdat hij boven aangekomen het bericht kreeg dat zijn vader ernstig ziek was. De volgende dag reisde Helmut met ons samen naar huis. Een aantal weken later was pastor Helmut weer terug in Oropa om de GTA te vervolgen en liep hij het pad weer omhoog. Alle Achtung! Na een rustpauze en twee cappuccini begint er weer leven in mij te komen en vervolg ik mijn weg richting Rifugio Coda. In het begin zie ik nog veel mensen met rugzakken rondrennen maar als ik ruim een KM van het liftstation verwijderd ben wordt het steeds rustiger. Na het idyllische gelegen lago di Mucrone kom ik voor vandaag de laatste mensen tegen. Het zijn drie Italiaanse mannen die vragen of ik een foto van hun wil maken met het lago di Mucrone op de achtergrond.
Als tegenprestatie maken ze ook een foto van mij. Ik moet verschillende grote blokvelden passeren waarbij iedere voetstap moet zitten. Ongeveer een uur voordat ik Coda bereik trekt het rondom mij helemaal dicht met zwarte wolken en begint het te hagelen. Verder lopen gaat niet meer omdat het zicht nog maar 2 meter is. Na 10 minuten gaat de hagel over in regen en wordt het zicht iets beter zodat ik mijn weg kan vervolgen. Op verschillende rotswanden zijn ijzeren klimbeugels aangebracht. Omdat het zicht zo slecht is heb ik geen idee of de klimpartijen in de hemel of in de hel eindigen. Als ik om even na 16:00 uur Rifugio Coda bereik gaat de regen over in stortregen en breekt er een enorm onweer los. Vlakbij slaat op verschillende plaatsen de bliksem in en lijkt het einde der tijden lijkt nabij. Binnen bij de warme kachel zitten al een Zwitsers echtpaar met hun zoontje van 12 jaar. Twee Duitse echtparen van middelbare leeftijd en drie Duitse jongens van rond de twintig. Door mijn komst gaat de gemiddelde leeftijd ineens fors omhoog. De aanwezige gasten lopen allemaal kleinere of grotere stukken van de GTA. De drie Duitse jongens zijn samen met een klein hondje bezig om de GTA helemaal aan een stuk te lopen tot aan de Middellandse zee. Maar het kan nog veel extremer zoals later op de avond blijkt.
Na 19:00 uur komt, als een verzopen kat, nog een man van middelbare leeftijd aan bij rifugio Coda. Tijdens het avondeten raak ik met hem aan de praat. Hij komt uit zuid Tirol en is drie maanden geleden in Triest vertrokken. Hij heeft vanaf Triest door Slovenië, Oostenrijk en Zwitserland de Via Alpina gevolgd en nu door Italië de GTA. Voor eind augustus wil hij aan de Middellandse Zee aankomen. Dan heeft hij meer dan 180.000 hoogtemeters overwonnen. De totale GTA zijn 65.000 hoogtemeters. Waar praten we over?
Van Santuario di Oropa (1148 m) naar Rifugio Coda (2280 m)
Om 6:30 schrik ik wakker van de wekker op mijn telefoon. Ontbijten kun je hier pas om 8:30, dus dat sla ik dan maar over. Opweg naar de lift kom ik langs een kapelletje waar een zwarte Madonna staat. Ik steek er nu zelf maar een kaarsje op. Vorig jaar deed Karien dat voor mij, tenminste ik neem aan dat de kaarsen die Karien overal opstak allemaal voor mij waren. Om 7:00 ben ik bij het liftstation en zie dat de eerste lift ook pas om 8:30 gaat. Dat maakt de beslissing om met de lift te gaan of te lopen een stuk gemakkelijker. Langs een bergbeek gaat het pittig omhoog. Als ik boven de boomgrens kom loop ik in de volle zon. Het is bloedheet en mijn zweetklieren maken overuren. De lift is inmiddels in bedrijf en ik zie hoog boven mij, bij het bovenste liftstation, de eerste rugzaktoeristen fris en vrolijk uitstappen. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik tegen de kale bergflank op het barbecue rooster lig. Uitgeleefd en door en door nat van alle zweet bereik ik het liftstation. Maar ik moet niet klagen. Vorig jaar liep Pastor Helmut dit pad omhoog en ook weer omlaag omdat hij boven aangekomen het bericht kreeg dat zijn vader ernstig ziek was. De volgende dag reisde Helmut met ons samen naar huis. Een aantal weken later was pastor Helmut weer terug in Oropa om de GTA te vervolgen en liep hij het pad weer omhoog. Alle Achtung! Na een rustpauze en twee cappuccini begint er weer leven in mij te komen en vervolg ik mijn weg richting Rifugio Coda. In het begin zie ik nog veel mensen met rugzakken rondrennen maar als ik ruim een KM van het liftstation verwijderd ben wordt het steeds rustiger. Na het idyllische gelegen lago di Mucrone kom ik voor vandaag de laatste mensen tegen. Het zijn drie Italiaanse mannen die vragen of ik een foto van hun wil maken met het lago di Mucrone op de achtergrond.
Als tegenprestatie maken ze ook een foto van mij. Ik moet verschillende grote blokvelden passeren waarbij iedere voetstap moet zitten. Ongeveer een uur voordat ik Coda bereik trekt het rondom mij helemaal dicht met zwarte wolken en begint het te hagelen. Verder lopen gaat niet meer omdat het zicht nog maar 2 meter is. Na 10 minuten gaat de hagel over in regen en wordt het zicht iets beter zodat ik mijn weg kan vervolgen. Op verschillende rotswanden zijn ijzeren klimbeugels aangebracht. Omdat het zicht zo slecht is heb ik geen idee of de klimpartijen in de hemel of in de hel eindigen. Als ik om even na 16:00 uur Rifugio Coda bereik gaat de regen over in stortregen en breekt er een enorm onweer los. Vlakbij slaat op verschillende plaatsen de bliksem in en lijkt het einde der tijden lijkt nabij. Binnen bij de warme kachel zitten al een Zwitsers echtpaar met hun zoontje van 12 jaar. Twee Duitse echtparen van middelbare leeftijd en drie Duitse jongens van rond de twintig. Door mijn komst gaat de gemiddelde leeftijd ineens fors omhoog. De aanwezige gasten lopen allemaal kleinere of grotere stukken van de GTA. De drie Duitse jongens zijn samen met een klein hondje bezig om de GTA helemaal aan een stuk te lopen tot aan de Middellandse zee. Maar het kan nog veel extremer zoals later op de avond blijkt.
Na 19:00 uur komt, als een verzopen kat, nog een man van middelbare leeftijd aan bij rifugio Coda. Tijdens het avondeten raak ik met hem aan de praat. Hij komt uit zuid Tirol en is drie maanden geleden in Triest vertrokken. Hij heeft vanaf Triest door Slovenië, Oostenrijk en Zwitserland de Via Alpina gevolgd en nu door Italië de GTA. Voor eind augustus wil hij aan de Middellandse Zee aankomen. Dan heeft hij meer dan 180.000 hoogtemeters overwonnen. De totale GTA zijn 65.000 hoogtemeters. Waar praten we over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten