Heb mij gisteravond tijdens de "GTA-vergadering" bij Annelies, Jorge en Jan, wegens dringende verhuizingsactiviteiten, met pijn in het hart moeten afmelden voor de deelname aan de GTA-etappes 2014.
Wens Annelies, Jorge, Jan en mijn eventuele vervangster heel veel wandelplezier en vooral een behouden terugkeer. Een goede voorbereiding kan veel kommer en kwel voorkomen. Weet waar je aan begint!
Tijdens de GTA-etappes 2014 zal ik jullie met heel veel interesse via het digitale netwerk proberen te volgen. In 2015 hoop ik weer samen met jullie in levenden lijve op het GTA-traject actief te zijn.
Hub.
Colum van Johan van de Beek uit De Limburger van donderdag 19 juni 2014.
Kaarten
Onlangs reden we door een deel van Italië dat nog geen, zoals dat zo fraai heet, ‘doorontwikkelde toeristische infrastructuur’ heeft.
Er bevonden zich in deze streek enkele wonderlijke voorbeelden van natuurschoon, maar om die te vinden kon je niet vertrouwen op navigatieapparatuur. Plaatsnamen stonden niet in de index. Evenmin de namen van plaatsen die in de buurt lagen van de plaatsnamen die er niet in stonden. De handige apps op de telefoon bleken niet handig te zijn, want er was geen verbinding.
Dit alles werd nog avontuurlijker omdat Italianen, in tegenstelling tot de rest van de wereld, het niet echt noodzakelijk vinden om in de verre omgeving op kruispunten bordjes aan te brengen die wijzen naar bezienswaardigheden. Die bordjes staan wel op de plek waar je moet zijn, maar dan ben je daar dus al. Dit betekende dat we landkaarten moesten raadplegen. U kent dat misschien nog wel van vroeger. Man rijdt meestal, vrouw met kaarten op schoot ernaast met een kompas onder handbereik. Soms stopten we zelfs om de kaarten, dit is echt heel ouderwets, uit te spreiden op de kofferbak. Zo kwamen we waar we wilden zijn. Misschien iets langzamer dan gebruikelijk, maar het voordeel was wel dat we echt wisten waar we waren.
Zo'n papieren kaart heeft de wonderlijke eigenschap dat ze een ‘afdruk' in je brein maakt. Opeens smelt het landschap samen met data die je van papier hebt afgehaald, dingen die je hebt gelezen of je nog herinnert van aardrijkskunde. Het werd een mooie, analoge vakantie. We gingen, zoals iemand dat laatst in een ander verband zei, vooruit naar vroeger.
Naar het blog van Johan van de Beek
Dit alles werd nog avontuurlijker omdat Italianen, in tegenstelling tot de rest van de wereld, het niet echt noodzakelijk vinden om in de verre omgeving op kruispunten bordjes aan te brengen die wijzen naar bezienswaardigheden. Die bordjes staan wel op de plek waar je moet zijn, maar dan ben je daar dus al. Dit betekende dat we landkaarten moesten raadplegen. U kent dat misschien nog wel van vroeger. Man rijdt meestal, vrouw met kaarten op schoot ernaast met een kompas onder handbereik. Soms stopten we zelfs om de kaarten, dit is echt heel ouderwets, uit te spreiden op de kofferbak. Zo kwamen we waar we wilden zijn. Misschien iets langzamer dan gebruikelijk, maar het voordeel was wel dat we echt wisten waar we waren.
Zo'n papieren kaart heeft de wonderlijke eigenschap dat ze een ‘afdruk' in je brein maakt. Opeens smelt het landschap samen met data die je van papier hebt afgehaald, dingen die je hebt gelezen of je nog herinnert van aardrijkskunde. Het werd een mooie, analoge vakantie. We gingen, zoals iemand dat laatst in een ander verband zei, vooruit naar vroeger.
Naar het blog van Johan van de Beek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten